محبوب ترین فیلم های ترسناک جدید

بهترین فیلم های ترسناک سال 2021 از چندین جنبه با آثار سال های گذشته همین ژانر محبوب سینمایی تفاوت دارند. به نظر می رسد تعداد کارگردان های جوان و تازه کار میان عوامل سازنده آثار برتر این ژانر امسال به شکل محسوسی افزایش یافته؛ تعداد قابل توجهی از فیلم های ترسناک امسال اکران معمول سینمایی را تجربه نکرده اند و از پلتفرم های استریمینگ یا ویدیو هنگام درخواست پخش شده اند و نهایتا آثاری که پیش از واکسیناسیون گسترده علیه ویروس کرونا در ایالات متحده آمریکا اکران شده اند از نظر تجاری اغلب وضعیت نامساعدتری نسبت به سال های گذشته داشته اند.

با این وجود حتی چندماه پس از بازگشایی سینماها دوباره فیلم های ترسناک بودند که جان تازه ای به گیشه بخشیدند و طی هفته های اخیر هم چند فیلم ترسناک مثل «یک مکان ساکت: بخش 2» (A Quiet Place: Part II) و «احضار: شیطان مرا وادار کرد» (The Conjuring: The Devil Made Me Do It) صدرنشین‎ های باکس آفیس بوده اند.

• 100 فیلم ترسناک برتر تاریخ سینما
• 52 فیلم که در سال 2021 نباید از دست دهید
• بهترین فیلم های ترسناک 2020 که نفس را در سینه حبس می کنند

در این نوشته قصد داریم 25 فیلم ترسناک برتر سال 2021 را معرفی کنیم که دیدن شان برای علاقه مندان به این ژانر ضروری به نظر می رسد.

این آثار گستره متنوعی از اسلشرها، فیلم های وحشت روانشناختی، کمدی های ترسناک، آثار ترسناک علمی-تخیلی و چندین و چند ژانر ترکیبی یا زیرژانر دیگر را پوشش می دهند. در ادامه با دیجی کالا مگ برای معرفی بهترین فیلم های ترسناک سال 2021 همراه باشید.

1. خوش شانس (Lucky)

• کارگردان: Natasha Kermani
• بازیگران: Brea Grant, Leith M. Burke, Dhruv Uday Singh
• تاریخ نمایش: 14 اسفند 1399
• امتیاز متاکریتیک: 75
• امتیاز راتن تومیتوز: 92

اولین اثر در فهرست بهترین فیلم های ترسناک 2021 یعنی «خوش شانس» را ناتاشا کرمانی نویسنده و کارگردان ایرانی-آمریکایی سال 2020 تولید کرد اما این اثر ترسناک نهایتا سال 2021 در اختیار تماشاگران قرار گرفت.

فیلم ترسناک خوش شانس درباره زنی است که در حومه شهر زندگی می کند و توسط مردی مرموز با مقاصد خطرناک و جنایت کارانه هر شب تعقیب می شود. زن تلاشی زیاد می کند تا اطرافیانش را متوجه این تهدید کند اما بی توجهی آن ها باعث می شود نهایتا خود مجبور به اقدام جدی شود و کنترل زندگی  بحران زده اش را به دست گیرد.

خوش شانس به حق یکی از بهترین فیلم های ترسناک 2021 است و باعث شد اهالی سینما بیش از گذشته به ناتاشا کرمانی توجه کنند.

2. به حقیقت پیوستن (Come True‎)

• کارگردان: Anthony Scott Burns
• بازیگران: Julia Sarah Stone, Landon Liboiron, Carlee Ryski
• تاریخ نمایش: 22 اسفند 1399
• امتیاز متاکریتیک: 68
• امتیاز راتن تومیتوز: 86

فیلم سینمایی «به حقیقت پیوستن» یک اثر ترسناک علمی-تخیلی است که آنتونی اسکات برنز کارگردانی و نگارش فیلم نامه آن را برعهده داشته. برنز فیلم ساز، موسیقی دان و متخصص جلوه‎های ویژه اهل کانادا است. او کارگردانی آثار بلند سینمایی را از سال 2018 آغاز کرده اما از سال 2012 در صنعت سینما مشغول به کار است.

گرچه فیلم اول برنز هم یک اثر ترسناک بود اما این سینماگر با فیلم اولش توفیق چندانی به دست نیاورد. به حقیقت پیوستن نشان از رشد محسوس توانایی های این هنرمند دارد و موفق شد رضایت نسبی اکثریت منتقدان را به دست آورد.

این فیلم ترسناک درباره نوجوانی فراری است که در یک مطالعه و آزمایش مربوط به فرایندهای خواب شرکت می کند؛ این مطالعه از آنچه ابتدا به نظر می رسید فراتر رفته و به شرایط ترس آوری منجر شده که حاکی از قدرت شگفت انگیز رویاها است.

3. تخلف (Violation)

• کارگردان: Madeleine Sims-Fewer, Dusty Mancinelli
• بازیگران: Madeleine Sims-Fewerm, Anna Maguire, Jesse LaVercombe
• تاریخ نمایش: 5 فروردین 1400
• امتیاز متاکریتیک: 70
• امتیاز راتن تومیتوز: 87

«تخلف» یک درام ترسناک کانادایی است که اولین بار در جشنواره بین المللی فیلم تورنتو به نمایش درآمد. فیلم اولین اثر دو کارگردان مادلین سیمز-فیوئر و داستی مانچینلی است. این دو پیش تر هم در ساخت چندین فیلم کوتاه همکاری کرده بودند.

داستان فیلم درباره یک زن جوان و در حال جدایی از همسرش است که پس از سال ها به خانه نزد خواهر کوچکترش باز می گردد. هنگامی که خواهر و نابرادری اش به او خیانت کرده و از اعتمادش سو استفاده می کنند زن در واکنش نوعی انتقام گیری شریرانه را پیش می گیرد.

تخلف رضایت منتقدان را به دنبال داشت و نویددهنده آینده بهتر دو کارگردان جوانش بود.

4. قدرت (The Power)

بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 و 2021 برای طرفداران ژانر وحشت در نوشتار جدید فیگار معرفی شده اند. همراه ما باشید.

آیا شما از آن دسته افرادی هستید که نمی توانند از دیدن فیلم های ترسناک دست بکشند؟ پس حتماً فیلم های ترسناک زیادی دیده اید تا بی خوابی شبانه را برای شما رقم بزنند. با این حال، اگر می خواهید نوع متفاوتی از ترس را تجربه کنید، باید بهترین فیلم های ترسناک کره ای 2022 و بهترین سریال های کره ای ترسناک 2022 را تماشا کنید.

فیلم های کره ای همیشه تجربی و با عناصر ترسناک بوده اند. فیلم های ترسناک از ابتدا در سینمای کره وجود داشته است. با این حال، آن ها در اواخر دهه 1990 محبوب شدند. فیلم ترسناک کره ای سکوت ، فیلم ترسناک کره ای قایم موشک ، فیلم ترسناک کره ای صدا ، فیلم ترسناک کره ای سیندرلا دوبله فارسی و فیلم ترسناک کره ای دورهمی خونین از نمونه های برتر ژانر ترسناک سینمای کره هستند.

فیلم ترسناک کره ای دوبله فارسی 2022 را در صورت تهیه دوبله دانلود کنید و در کنار دوستان خود به تماشای فیلم کره ای ترسناک زامبی 2022 بنشینید. در ادامه نوشتار بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 همراه ما باشید.

بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 و 2021

محبوب ترین های ژانر وحشت

فهرست بهترین فیلم های کره ای ترسناک 2022 و 2021 و محبوب ترین ها در یک نگاه:

• Seire
• Kingdom: Ashin of the North
• The 8th Night
• Alive#

فهرست بهترین سریال های ترسناک کره ای 2022 و 2021 و محبوب ترین ها در یک نگاه:

• All of Us Are Dead
• Taste of Horror
• Squid Game
• Hometown
• Kingdom
• Sweet Home
• The Guest
• Goedam
• Strangers From Hell
• Bring It On, Ghost

بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 و 2021

سریال کره ای ترسناک 2022 و ترسناک ترین فیلم زامبی 2022 در نوشتار جدید فیگار مشخص شده اند. ضمن آشنایی با بهترین آثار کره در ژانر ترسناک، مطالب ذیل نیز مورد توجه شما خواهند بود:

• بهترین فیلم ها و سریال های کره ای
• فیلم های ترسناک

 

View this post on Instagram

 

A post shared by رسانه تخصصی سینما، بازی و هنر (@figar_ir)

Seire

فیلم کره ای ترسناک 2022, فیلم کره ای ترسناک جدید 2022, فیلم ترسناک کره ای دوبله فارسی 2022

• تاریخ انتشار: 2022
• بازیگران: سئو هیون وو، ریو سون یانگ، شیم یون وو
• کارگردان: پارک کانگ
• ژانر: ترسناک

فیلم کره ای ترسناک جدید 2022 به نام “Seire” قرار است به زودی منتشر شود. نام این فیلم در زبان کره ای، به یک خرافات مرتبط با فرهنگ کره گفته می شود. موضوع فیلم نیز در رابطه با این خرافات شکل می گیرد.

پارک کانگ نویسندگی و کارگردانی این فیلم را برعهده دارد. این فیلم کره ای ترسناک 2022 اولین تجربه کارگردانی پارک کانگ است. سئو هیون وو، ریو سون یانگ و شیم یون وو از ستارگان این فیلم، که جدیدترین فیلم ترسناک کره ای 2022 محسوب می شود، هستند.

Kingdom: Ashin of the North

فیلم کره ای ترسناک 2022, فیلم کره ای ترسناک جدید 2022, فیلم ترسناک کره ای دوبله فارسی 2022

• تاریخ انتشار: 2021
• بازیگران: جیانا جون، پارک بیونگ یون، کیم سی آ
• کارگردان: کیم سئونگ هون
• ژانر: ترسناک
• محصول: نتفلیکس

علاوه بر آشنایی با بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 می توانید به مطالب ذیل نیز رجوع نمایید:

• بهترین فیلم ها و سریال های 2022
• بهترین فیلم ها و سریال های 2021

در این قسمت از سری فیلم “پادشاهی”، داستان انتقام یک زن به نمایش گذاشته می شود. او قبیله و خانواده اش را از دست داده و به دنبال انتقام است. فیلمی تراژدی و مملوء از خیانت که در پی یک کشف مرموز است.

The 8th Night

فیلم کره ای ترسناک زامبی 2022, جدیدترین سریال ترسناک کره ای 2022, فیلم ترسناک کره ای دورهمی خونین

• تاریخ انتشار: 2021
• بازیگران: لی سانگ مین، پارک هه جون، کیم یو جونگ، نام دا رئوم
• کارگردان: کیم تائه هیونگ
• ژانر: ترسناک
• محصول: نتفلیکس

یک راهب با تسبیح در یک دست و تبر در دست دیگر، روح هزار ساله ای را شکار می کند که انسان ها را تسخیر کرده است. این روح سالیان سال جهنم را بر روی زمین آورده بود. در ادامه با معرفی بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 و 2021 همراه ما باشید.

بیشتر بخوانید:

• حقایق پنهان فیلم های ترسناک بر اساس IMDB
• بهترین فیلم ها و سریال های گرگینه ای
• بهترین فیلم های ترسناک فلسفی
• بهترین فیلم های ترسناک مذهبی
• بهترین فیلم های ترسناک علمی تخیلی

#Alive

فیلم کره ای ترسناک زامبی 2022, جدیدترین سریال ترسناک کره ای 2022, فیلم ترسناک کره ای دورهمی خونین

• تاریخ انتشار: 2020
• بازیگران: یو آه این، پارک شین هی، جئون بائه سو
• کارگردان: ایل چو
• ژانر: اکشن، درام، ترسناک

گسترش سریع یک بیماری ناشناخته کل شهر را در هرج و مرج غیرقابل کنترل قرار داده است. تنها یک بازمانده وجود دارد که این فیلم ماجرای او را به نمایش می گذارد.

در ادامه با معرفی جدیدترین سریال ترسناک کره ای 2022 و دیگر سال ها همرا ما باشید. ضمن آشنایی با ترسناک ترین سریال زامبی 2022 می توانید مقالات ذیل را در سایت فیگار مطالعه نمایید:

• بهترین فیلم های کره ای نتفلیکس 2022
• بهترین سریال های کره ای نتفلیکس 2022

All of Us Are Dead

بهترین فیلم های کره ای ترسناک 2022, جدیدترین فیلم ترسناک کره ای 2022, بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022

• تاریخ انتشار: 2022 ؛ بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022
• بازیگران: پارک سولومون، پارک جی هوو، چو یی هویان، چان یانگ یوون
• کارگردان: لی جائه کیو، کیم نام سو
• ژانر: ترسناک، زامبی ، درام، کمدی
• تعداد قسمت: 12
• براساس: Now at Our School نوشته جو دونگ گئون
• محصول:  نتفلیکس

سریال کره ای ترسناک زامبی 2022 “همه ما مرده ایم” به نویسندگی چون سونگ ایل و کارگردانی لی جائه کیو و کیم نام سو است. داستان این سریال عمدتا بر روی یک گروه از دانش آموزان دبیرستان هیوسان تمرکز دارد، که سعی می کنند از دست هیولاهای گوشتخوار دبیرستان خود جان سالم به در ببرند.

Taste of Horror

بهترین فیلم های کره ای ترسناک 2022, جدیدترین فیلم ترسناک کره ای 2022

• تاریخ انتشار: 2022 ؛ بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022
• کارگردان: کیم یونگ کیون، ایم دای وونگ، آن سانگ هون
• ژانر: ترسناک، ماوراء الطبیعه
• تعداد قسمت: 10

علاوه بر آشنایی با بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 می توانید به مطالب ذیل نیز رجوع نمایید:

• بهترین فیلم های ترسناک 2022
• بهترین فیلم های ترسناک نتفلیکس 2022

هر قسمت از سریال کره ای ترسناک جدید 2022 “Taste of Horror” مانند یک فیلم سینمایی ترسناک جداست. در واقع مجموعه از روایت ها که در پی هم نیستند، اما در قالب سریال به نمایش در می آید. هر قسمت از این سریال توسط کارگردان متفاوت کارگردانی شده است.

• Tick Tock Tick Tock

  • بازیگران: پارک سو یی، یو دا این

فیلمی ترسناک در رابطه با تجاوز یک کودک توسط مادری که تحت تسخیر جن است.

• Resident-only Fitness Center

  • بازیگران: یون هیون مین، جانگ وانگ

داستان دوره ای که تناسب اندام اهمیت بسیاری دارد و ارواح در یک باشگاه در دسترس هستند.

• Rehabilitation

  • بازیگران: لی جو یونگ، کیم جو یانگ

جی یون که یک نیروی امدادهای اضطراری است، در یک حادثه مجروح شده و توسط عده ای به یک مکان مرموز و مخفی دزدیده می شود.

علاوه بر آشنایی با بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 می توانید به مطالب ذیل نیز رجوع نمایید:

• بهترین فیلم ها و سریال های شبیه
• بهترین فیلم ها و سریال های Imdb 2022

• Delivery Complete

  • بازیگران: گو یون مین، لی یو یئونگ

داستانی ترکیبی از پدیده Untact-era phenomena که از طریق دستگاه ها با ترس تعامل دارد.

• Ding Dong Challenge

  • بازیگران: سونگی، چانگ سونگ یون، جانگ یه یون

داستان دختران دبیرستانی را به تصویر می کشد که در حال به چالش کشیدن یک رقص عجیب و غریب هستند. در صورت موفقیت، آرزوهای آن ها برآورده می شود.

• Hey, Marmons

  • بازیگران: بان سو یونگ

داستانی از یک زوج، که در پی سخنرانی های هوش مصنوعی طلاق می گیرند.

• Four-legged Beast

  • بازیگران: شین یون سو، کیم هو جونگ

داستان ارواح که در آن خون یک حیوان چهار پا باعث افزایش درجه روح می شود.

• Gold Tooth

  • بازیگران: کیم دونگ یونگ، شین مون سانگ

جین تائه دندان های طلای دیگران را می دزد تا بدهی خود را پرداخت کند.

• Jackpot

  • بازیگران: کیم تائه هون، جو جائه یون

مردی که برنده جکپات شده است برای یک روز در یک متل می ماند؛ در حالی که انسان های ارزان دور او را احاطه کرده اند.

• Gluttony

  • بازیگران: پارک جین آه

یک بی جی معروف موک بانگ که از بی اشتهایی رنج می برد، در طول پخش زنده چیزی عجیب استفراغ می کند.

Squid Game

ترسناک ترین فیلم زامبی 2022, فیلم ترسناک کره ای سکوت, فیلم ترسناک کره ای قایم موشک, بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022

• تاریخ انتشار: 2021
• بازیگران: لی جونگ جائه، پارک هه سو، وی ها جون
• کارگردان: هوانگ دونگ هیوک
• ژانر: ترسناک، بازماندن، معمایی، درام
• تعداد قسمت: 9 ؛ بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 و 2021
• محصول: نتفلیکس

علاوه بر آشنایی با بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 می توانید به مطالب ذیل نیز رجوع نمایید:

• بهترین فیلم های ماوراءالطبیعه 2022
• بهترین فیلم های خون آشامی 2022

صدها نفر از شرکت کنندگانی که پول نقد ندارند دعوت به رقابت در بازی های کودکان را برای یک جایزه وسوسه انگیز می پذیرند، اما ریسک ها کشنده است.

Hometown

ترسناک ترین فیلم زامبی 2022, فیلم ترسناک کره ای سکوت, فیلم ترسناک کره ای قایم موشک

• تاریخ انتشار: 2021
• بازیگران: یو جائه میونگ، هان ی ری، اوهم تائه گو
• کارگردان: پارک هیون سوک
• ژانر: ترسناک، درام، هیجانی،  معمایی
• تعداد قسمت: 12 ؛ بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 و 2021

در یک شهر کوچک روستایی در سال 1999 اتفاق می افتد، جایی که نوار ضبط حاوی یک قتل سریالی مرموز و یک صدای عجیب و غریب ناشناس کشف می شود. در سال 1989، تروریست جو کیونگ هو پس از تحصیل در ژاپن به کره جنوبی بازگشت و گاز سارین را در ایستگاه قطار زادگاهش رها کرد و مسافران را کشت و متعاقبا پس از تسلیم شدن خود به حبس ابد محکوم شد.

Kingdom

فیلم ترسناک کره ای صدا, فیلم ترسناک کره ای سیندرلا دوبله فارسی, بهترین فیلم های ترسناک کره ای 2022

• تاریخ انتشار: 2019
• بازیگران: جو جی هون، ریو سونگ ریونگ، بائه دونا، کیم سانگ هو، کیم سونگ کیو
• کارگردان: کیم سونگ هون، پارک این جی
• ژانر: ترسناک
• تعداد قسمت: 6
• محصول: نتفلیکس
• براساس: The Kingdom of the Gods نوشته کیم یون هی و یانگ کیونگ ایل

علاوه بر آشنایی با بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 می توانید به مطالب ذیل نیز رجوع نمایید:

• بهترین فیلم های فضایی 2022
• بهترین فیلم های آخرالزمانی 2022

در زمان سلسله چوسون کره، سه سال پس از جنگ ایمجین، فصل اول پادشاهی داستان ولیعهد لی چانگ و زیردستانش را دنبال می کند که با طاعون غیرطبیعی مواجه می شوند که مرده ها را زنده می کند.

Sweet Home

فیلم ترسناک کره ای صدا, فیلم ترسناک کره ای سیندرلا دوبله فارسی, بهترین فیلم های ترسناک کره ای 2022

• تاریخ انتشار: 2020
• بازیگران: سانگ کانگ، لی جین ووک، لی سی یونگ، لی دو هیون، کیم نام هی
• کارگردان: لی یونگ بوک، جانگ یانگ وو، پارک سو هیون
• ژانر: ترسناک، درام، آخرالزمانی
• تعداد قسمت: 10
• براساس: Sweet Home نوشته کیم کارنبی و هوانگ یانگ چان
• محصول: نتفلیکس

هیون، یک دانش آموز دبیرستانی است که در یک تصادف وحشتناک تمام خانواده اش را  از دست داد. او مجبور می شود خانه اش را ترک کند و باید با واقعیت جدیدی روبرو شود که در آن هیولاها تلاش می کنند تمام بشریت را از بین ببرند. اکنون او باید با همه قدرت مبارزه کند تا باعث نجات نسل بشر باشد، قبل از اینکه خیلی دیر شود.

The Guest

سریال کره ای ترسناک 2022, سریال کره ای ترسناک جدید 2022, سریال کره ای ترسناک زامبی 2022

• تاریخ انتشار: 2019
• بازیگران: کیم دونگ ووک، کیم جائه ووک، جونگ یون چای، لی وون جونگ، پارک هو سان
• سازنده: جینی چوی
• کارگردان: کیم هونگ سئون
• ژانر: ترسناک، هیجانی، درام، معمایی، ماوراء الطبیعه
• تعداد قسمت: 16

علاوه بر آشنایی با بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 می توانید به مطالب ذیل نیز رجوع نمایید:

• بهترین فیلم های ترسناک نتفلیکس 2022
• بهترین فیلم های علمی تخیلی 2022

دیو با قدرت تصاحب شیاطین دیگر و افراد ضعیف النفس، تهدیدی جدی برای هر کسی است که با او در تماس باشد. در یک برخورد سرنوشت ساز، هوا پیونگ با یک پسر جوان کاتولیک به نام چوی یون ملاقات می کند؛ پس از اینکه هر دو خانواده آن ها توسط شیطان قتل عام می شوند. بیست سال بعد، دیو دوباره ظاهر می شود. هوا پیونگ و چوی یون مصمم هستند که با هم آن را نابود کنند.

Goedam

سریال کره ای ترسناک 2022, سریال کره ای ترسناک جدید 2022, سریال کره ای ترسناک زامبی 2022

• تاریخ انتشار: 2020
• بازیگران: سونگ چاه یون، سئولا، جانگ وون هیوک، کیم یه جی، جونگ یانگ کی
• کارگردان: وون کی هونگ
• ژانر: سریال کوتاه، ترسناک، معمایی
• تعداد قسمت: 8

علاوه بر آشنایی با بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 می توانید به مطالب ذیل نیز رجوع نمایید:

• جدول پخش برنامه های شبکه GEM TV
• برنامه نوروزی شبکه جم 1401 ؛ زمان پخش سریال های جم در عید

وقتی شب بر شهر رخنه می کند، سایه ها و ارواح در این مجموعه ترسناک با محوریت افسانه های شهری، زنده می شوند.

Strangers From Hell

بهترین سریال های ترسناک کره ای 2022, بهترین سریال های کره ای ترسناک 2022, ترسناک ترین سریال زامبی 2022

• تاریخ انتشار: 2019
• بازیگران: ایم سی وان، لی دونگ ووک
• کارگردان: وون کی هونگ
• ژانر: سریال کوتاه، ترسناک، معمایی
• تعداد قسمت: 10

علاوه بر آشنایی با بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 می توانید به مطالب ذیل نیز رجوع نمایید:

• جدول پخش شبکه های پرشیانا (Persiana Group)
• جدول پخش برنامه های شبکه MBC Persia

یون جونگ وو که از حومه شهر به سئول می رود تا پیشنهاد شغلی دوستش را قبول کند، به یک آپارتمان ارزان نقل مکان می کند؛ غافل از اینکه باید آشپزخانه و حمام را با ساکنان عجیب و غریب آنجا (ارواح) به اشتراک بگذارد.

جونگ وو که از شرایط خانه جدیدش خیلی هیجان زده نیست، قصد دارد تا شش ماه دیگر از خانه خارج شود. او مشتاق است که از همسایگان جدیدش دور شود، چرا که شروع به ترسیدن از آن ها کرده است.

Bring It On, Ghost

بهترین سریال های ترسناک کره ای 2022, بهترین سریال های کره ای ترسناک 2022, ترسناک ترین سریال زامبی 2022

• تاریخ انتشار: 2016
• بازیگران: تاک یون، کیم سو هیون، کوون یول
• کارگردان: پارک جون وا، یونگ هیون وو
• ژانر: رمانتی کمدی، ترسناک، فانتزی
• تعداد قسمت: 16
• براساس: Let’s Fight, Ghost

ماجرایی از پسری دانشجو که توانایی دیدن و لمس ارواح را دارد. او برای کار پاره وقت با درآمد مناسب به فکر دفع ارواح می افتد. به صورت آنلاین تبلیغ می کند که توانایی جن گیری دارد.

یک شب او برای انجام کارش بیرون می رود و به طور اتفاقی با روح یک دختر دبیرستانی که پنج سال است فوت کرده رو به رو می شود. ناگهان بوسه ای بین این دو رد و بدل شده و ماجراهای کمدی و ترسناک جدید به وجود می آید.

بیشتر بخوانید:

• زیباترین بازیگر زن ترکی 2022
• بهترین فیلم ها و سریال های فحریه اوجن
• بهترین فیلم ها و سریال های هانده ارچل
• بهترین فیلم ها و سریال های بوراک اوزچیویت
• اوسس ترکیه ویژه برنامه سال نو میلادی 2022
• جنسیت فرزند کیوانچ تاتلی توع
• دانلود آهنگ ترکی sen benim icin dogdun
• بیوگرافی سرنای ساریکایا
• بهترین فیلم های ترسناک ترکی 2022
• جدول پخش سریال های ترکیه 2022
• بهترین فیلم های ترکی 2022
• بهترین سریال های ترکی 2022

از همراهی شما تا انتهای نوشتار بهترین فیلم ها و سریال های ترسناک کره ای 2022 سپاس گزار هستیم. حتما ما را با نظرات خود در رابطه با این نوشتار آگاه کنید. شما می توانید به عنوان نویسنده مهمان در سایت فیگار عضو شوید و علاوه بر اشتراک نظرات خود در رابطه با مقاله ها، نقد ها و مطالب خودتان را نیز انتشار دهید. برای مطالعه فراخوان مرتبط با آن بر روی لینک نویسندگی مهمان کلیک نمایید.

از خانه های جن زده تا وحشت های روان شناختی؛ با معرفی بهترین فیلم های ترسناک 2020 همراه زومجی باشید.

سال 2020 با وجود همه ی چوب هایی که شیوع کرونا لای چرخِ صنعت فیلمسازی کرد، کماکان میزبان تعداد قابل توجه ای از فیلم های ترسناکِ متنوع بود؛ واژه ی کلیدی در اینجا «متنوع» است. تقریبا هر زیرژانری که فکرش را کنید یک نماینده داشت؛ از یکی-دوتا اسلشر اولداسکول که خونِ نحسِ کلاسیک های این ژانر در رگ هایشان جریان دارد تا وحشتِ نیهیلیستی چارلی کافمن؛ از بادی هاررِ کراننبرگی تا ناشناختگی لاوکرفتی؛ از هیولاهای سابقه دار تا مادران شرور؛ جمعِ زامبی ها، ارواح خبیث، قاتلان نقاب دار، بیگانگان فضایی، تکنولوژی های ویرانگر، زیرزمین های مخوف، دانشمندان پلید، بیماری های واگیردار، انگل های ناشناخته، گرگینه ها، خانه های جن زده، مکان های چندش آور و بچه های مورمورکننده حسابی جمع بود. سال 2020 تقریبا برای هر ذائقه ای یک چیز داشت و دست هیچکس را رد نکرد. ناسلامتی 2020 سالی بود که به دو دهه انحطاط فیلم های هیولایی یونیورسال پایان داد! مگر برای کوبیدنِ مهر موفقیت بر پرونده ی ژانر وحشت در سال 2020، به مدرکی قوی تر از این هم نیاز داریم؟ پس، این شما و هم این 22تا از بهترین فیلم  های ترسناک 2020 که به ترتیب حروف الفبا رده بندی شده اند:

مقاله به روزرسانی شده ترسناک ترین فیلم های 2022 را اینجا بخوانید.

بهترین فیلم های ترسناک 2020

22- فیلم #ALIVE

فیلم هشتگ زنده

کارگردان: ایل چو 

 نویسنده: ایل چو، متیو نِی لور

بازیگران: یوآن، پارک شین-هه

میانگین امتیازات #Alive در  IMDB: 6/2 

خلاصه داستان: گسترش سریعِ یک بیماری ناشناخته در سراسر شهر به آشوبی غیرقابل کنترل منجر شده است، اما یک بازمانده در انزوای آپارتمانش زنده است. این فیلم داستان اوست.

هشتگ زنده فیلم چندان رضایت بخشی نیست، اما نه تنها تهیه ی فهرستی از بهترین فیلم های ترسناک 2020 بدون حضور یک فیلم زامبی محور کامل نمی شود، بلکه در سالی که شبه جزیره، دنباله ی موردانتظارِ قطار بوسان به یکی از ناامیدکننده ترین فیلم های سال تبدیل شد، هشتگ زنده در مقایسه با دیگر فیلمِ زامبی محورِ کره ای 2020 به طور اتوماتیک خیلی بهتر از چیزی که واقعا است به نظر می رسد. هشتگ زنده اگر فقط کمی از خودش شخصیت داشت یا توئیستِ تازه ای در فرمولِ تاریخ فیلم های زامبی محور ایجاد می کرد می توانست به چیزی به مراتب منحصربه فردتر تبدیل شود. اما در عوض، این فیلم بیش از اندازه متوسط است؛ با اینکه فیلم به عنوان روایتگرِ داستان قرنطینه ی تنهایی یک نفر در جریان همه گیری یک ویروس مرگبار، در دوران کرونا به روزتر و همدلی برانگیزتر از هر زمانِ دیگری است، اما آن قدر در این بخش تهی است که تماشای اکشن های زامبی محورش خیلی سرگرم کننده تر از تقلاهای درونی شخصیت های انسانی اش از آب در آمده اند. داستان پیرامونِ پسر جوانی به اسم جون ئو می چرخد؛ یک نِرد پی سی  گیمرِ استریمر که در یک مجتمع مسکونی در سئول زندگی می کند.

پس از اینکه جون ئو از بالکن خانه اش، تبدیل شدن مردم به هیولاهای گوشت خوارِ بی مغز را تماشا می کند، باید برای بقا تصمیم بگیرد. اما یک گیمر کله پوک که مهارت هایش به محیطِ مجازی بازی های ویدیویی محدود شده است چه شانسی در برابر زامبی هایی که نمی تواند آنها را با فشردنِ کلیدهای جوی اِستیکش بکشد دارد؟ بنابراین استراتژی او برای بقا، صبر کردن تا رسیدن کمک است. اما این استراتژی برای مدت زیادی کارساز نیست؛ مخصوصا در رابطه با دشمنانِ نامُرده ای که هیچ عجله ای تا ته کشیدن آذوقه ی جون ئو ندارند. اکثر فیلم های زامبی محور پیرامونِ گشت و گذرِ تعلیق زای بازماندگان در فروشگاه ها و ترسیم مناظرِ هولناکی از دنیایی ویران شده جریان دارند. اما اینجا روزهای جون ئو به کسالت بارترین حالتِ ممکن در حصار آپارتمانش در انتظار تغییری که هیچ وقت اتفاق نمی اُفتد می گذرد. نتیجه فیلمی است که احساسات سرراستش، دغدغه ی تماتیکِ ساده اش، اکشن های کارراه اندازش، روایت غیراورجینالش و چهره پردازی پُرجزییات ارتشِ زامبی های کابوس وارش به چیزی منجر شده که برای انتظارات پایین ساخته شده است و لذت بُردن از آن به پذیرفتنِ این حقیقت که این فیلم چیزی بیش از یک ماجراجویی زامبی محور قابل تماشا اما غیراستثنایی نیست بستگی دارد.

21- فیلم Come Play

فیلم بیا بازی

کارگردان: جیکوب چِیس 

نویسنده: جیکوب چِیس

بازیگران: گیلیان جیکوبس، جان گلنجر جونیور، آزی رابرتسون

میانگین امتیازات Come Play در  IMDB:  5/7 | میانگین امتیازات در متاکریتیک: 58 از 100

خلاصه داستان: اُلیور یک پسربچه ی مبتلا به اُتیسم و فاقد قدرت تکلم است که تقریبا کاملا به وسیله ی آی پد و اسمارت فونش با دیگران ارتباط برقرار می کند. پس از اینکه هیولای مرموزی معروف به «لَری» سعی می کند از وسائل الکترونیکیِ اُلیور به عنوان دروازه ای برای ورود به دنیای آنها و ربودنِ او استفاده کند، والدینِ اُلیور باید برای نجات پسرشان دست به کار شوند.

بیا بازی فیلمی است که آن را با وجود ضعف هایش برای تبدیل شدن به چیزی بهتر تشویق می کردم. اما فیلمی که امیدوارکننده آغاز شده بود و تحسین آمیز ادامه پیدا کرده بود، بالاخره در برابر هجوم نقاط ضعفش از پا در می آید و بیننده را نه با هیجان ناشی از تبدیل شدن به چیزی که پتانسیلش را نشان داده بود، بلکه با حسرت دیدن چیزی که می توانست باشد بدرقه می کند. بیا بازی جایی در بین طرف روانشناختی و اتمسفریک ژانر وحشت و طرف هالیوودی و جامپ اِسکرمحور این ژانر قرار می گیرد؛ این فیلم هم  دی ان اِی بابادوک را به ارث بُرده است و هم دنباله روی مکتب کانجرینگ های جیمز وان است؛ هم اهداف تماتیک جاه طلبانه ای در سر می پروراند و هم می خواهد به یک تونل وحشتِ مفرح تبدیل شود. اما کاملا در برقراری تعادل در رویکردهای متناقضش موفق نیست. بزرگ ترین و شاید تنها نقطه ی قوت بیا بازی تسلط جیکوب چیس بر اصول خلق ست پیس های جامپ اسکرمحور که فیلم های کانجرینگ، آنها را دوباره ترند کردند است. در دورانی که به ندرت می توان فیلمی را پیدا کرد که این فرمول را با خلاقیت و رعایت قواعد تعلیق آفرینی اجرا کند، بیا بازی به یکی از نمونه های کمیابش تبدیل می شود.

بیا بازی شامل نه یکی و نه دوتا، بلکه چندتا از استانداردترین و اصولی ترین (اما نه الزاما بهترین) ست پیس های ترسناک این ژانر در چند وقت اخیر است. آنها شاید چیزهای بی سابقه ای که قبلا نمونه شان را ندید ه ایم نباشند، اما از چنان کوریوگرافی منظم و قاعده مندی بهره می برند که نشان از خوش ذوقی و اشتیاق فیلمساز از انجام کارش دارند. در حالی این نوع ست پیس ها در اکثر فیلم های عامه پسند شتاب زده، سردرگم کننده و بی هدف هستند که آنها پُرجزییات ترین و حرفه ای ترین قسمت های بیا بازی را تشکیل می دهند. با این وجود، دغدغه های تماتیک فیلمساز بیش از هسته ای که داستان سوخت ترسناکش را از آن تامین می کند، همچون ریسمان نازک و باریکی که صرفا از آن جهت متصل کردن یک سری سکانس  های منزوی به یکدیگر مورد استفاده قرار گرفته  است احساس می شود. لری حکم گردآوری همه ی مواد لازم برای ارائه ی یک تجربه ی ترسناک قوی را دارد، اما بهره برداری چیس از این هیولا به چیزی فراتر از یک روح خبیث کلیشه ای دیگر صعود نمی کند. با وجود این، همان سکانس های منزوی به حدی استاندارد هستند که بتوانیم جایی در این فهرست برای بیا بازی کنار بگذاریم.

20- فیلم Come True

فیلم به حقیقت بپیوند

کارگردان: آنتونی اِسکات برنز 

 نویسنده: آنتونی اسکات برنز

بازیگران: لندون لیبران، جولیا سارا اِستون

میانگین امتیازات  Come True  در  IMDB: 6/8

خلاصه داستان: یک دختر نوجوانِ فراری برای پایان دادن به کابوس های آزاردهنده اش داوطلبِ شرکت در یک تحقیقات علمی در زمینه ی مطالعه ی خواب می شود.

اوضاعِ یک دختر دبیرستانی به اسم سارا تعریفی ندارد: او به دلایل نامعلومی از مادرش دوری می کند که به این معنی است که او یا پیش دوست صمیمی اش زوئی می ماند یا در پارک می خوابد. او سر کلاس چُرت می زند، نوشیدن چندین لیوان قهوه  کمکی بهش نمی کنند، توسط هم کلاسی هایش تمسخر می شود و وضعیتش هیچ نشانه ای از بهبودی نشان نمی دهد. اما مهم تر از همه، کابوس های وحشتناکی که به خواب های سارا تجاوز می کنند، امانش را بُریده اند. با این حال، شاید او بتواند راه حل مشکلش را در لابراتور مطالعه ی خوابِ دانشگاه که در آن شرکت کرده است پیدا کند. این لابراتور پُر از سیم ها و کابل های منتهی به دستگاه ها و مانیتورهای سی آرتیِ رتروفوتوریستی مخوفی است که شبیه تکنولوژی های یافت شده در فیلم های دیوید کراننبرگ یا مجموعه ی بیگانه به نظر می رسند. خواب سارا و تعدادی از دیگر داوطلبان توسط گروهی از دانشجویانی به رهبری شخص مرموزی به اسم دکتر می یر مورد نظارت قرار می گیرد.

گرچه سارا از هدف واقعی این مطالعه و گردانندگانش بی اطلاع است؛ اما چیزی که مشخص است این است که کابوس های او از وقتی به این برنامه پیوسته به طرز فزاینده ای بدتر شده اند. آیا این مطالعه به بهبودی اش منجر خواهد شد یا ویرانی هرچه بیشترش را رقم خواهد زد؟ این آغازی است بر گشت و گذارِ اتمسفریک این فیلم در هزارتوی ناخودآگاه کاراکترهایش که بینندگانش را با روایت آرام سوزش درون خلسه ای مضطرب کننده غرق می کند. سکانس  های کابوسِ به حقیقت بپیوند با اختلاف بهترین ویژگی فیلم هستند. تک تک آنها به روش یکسانی فیلم برداری شده اند: یک برداشت بلندِ بی وقفه که سارا را در فضاهای بسته و باریکی که با لامپ های ضعیف فلورسنت به زور روشن شده اند به تصویر می کشد. اما هر بار که به این محیط های یکسان بازمی گردیم، آن ها تحول یا جهش یافتگی خاصی را پشت سر گذاشته اند؛ افراد سایه واری که در گوشه ها پرسه می زدند، حالا نزدیک تر هستند یا مخدوش شده اند؛ محیط نیز به مرور خشن تر می شود. این تصاویر در ترکیب با موسیقی «سینت ویو» محور فیلم و استفاده ی بازیگوشانه اش از نورهای نئونی به تجربه  ای منجر شده که گرچه همیشه رضایت بخش نیست (مخصوصا پایان بندی اش)، اما در بهترین لحظاتش همچون غنیمت کشف نشده ای از قلبِ سینمای وحشتِ اولداسکولِ دهه ی هشتاد احساس می شود و از بهترین فیلم های ترسناک 2020 است. 

19- فیلم Freaky

فیلم عجیب و غریب

کارگردان: کریستوفر لندون 

 نویسنده: کریستوفر لندون، مایکل کندی

بازیگران: وینس وان، کتلین نیوتون

میانگین امتیازات Freaky در  IMDB: 6/3 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 66 از 100

خلاصه داستان: پس از اینکه بدن یک دختر جوان دبیرستانی به شکلی جادویی با یک قاتلِ سریالی مرگبار تعویض می شود، او متوجه می شود که کمتر از 24 ساعت برای جلوگیری از دائمی شدن این تغییر فرصت دارد.

فیلم های کریستوفر لندون همیشه حاوی عنصری گیک پسندانه هستند. او به عنوان یکی از فیلمنامه نویسان فیلم بسیار مفرح دیستربیا (Disturbia) که پنجره ی عقبیِ آلفرد هیچکاک را به طرز ماهرانه ای با کلیشه ی «نوجوانِ افسرده در حومه ی شهر» ترکیب کرده بود، علاقه ی فراوانی به ساخت کمدی های سیاه براساس کلیشه های آشنای کلاسیک های ژانر وحشت دارد؛ این موضوع اخیرا درباره ی روز مرگت مبارک و دنباله اش که کلیشه های سینمای اسلشر را با ساختار روایی روز موش خرما ترکیب کرده بود نیز صدق می کرد و این روند با جدیدترین فیلمش نیز ادامه یافته است؛ این بار او با عجیب و غریب، زیرژانر اسلشرِ دبیرستانی را با کمدی «تعویض بدن» ترکیب کرده است. به عبارت دیگر، با فیلمی طرفیم که حکم فرزندِ نوستالژیک، پُرارجاع و خون آلود جمعه سیزدهم و جمعه ی عجیب و غریب را دارد. وینس وان نقش یک قاتلِ سریالی نقاب دار که در شهر محل فعالیتش به «قصاب بلیس فیلد» معروف است را برعهده دارد. کاترین نیوتون نیز نقش میلی، یک دختر درون گرا و طردشده ی قربانی قُلدری را ایفا می کند.

وقتی قاتل سریالی داستان، میلی را با چاقوی جادویی اش زخمی می کند، جای آنها با قرار گرفتن یک آدمکش بی رحم در بدن یک دختر نوجوان و انتقال ذهنِ یک دختر توسری خور به بدنِ یک قاتل مخوف، با یکدیگر عوض می شود. گرچه عجیب و غریب از لحاظ داستانگویی حاوی نوآوری غافلگیرکننده ای نیست، اما نه تنها لندون جذابیت های بالفطره ی نهفته در فرمول تعویض بدن را به خوبی اجرا می کند، بلکه تماشای کمدی فیزیکی وینس وان که به طرز باورپذیری وحشت زدگی یک دختر نوجوان را ترسیم می کند و همچنین، تماشای نیوتون که با کُتِ چرمی اغواکننده اش، موهای دُم اسبی اش، رُژ لب سرخش و شرارتی که در چشمانش برق می زند، نقش دختری با غریزه ی آدمکشی را ایفا می کند، عجیب و غریب را به فیلم جذابی تبدیل کرده اند. بزرگ ترین دستاورد عجیب و غریب به عنوان فیلمی که چه از لحاظ وحشت و چه از لحاظ کُمدی، کار جدیدی انجام نمی دهد این است که ثابت می کند عناصر تشکیل دهنده ی اولداسکولش کماکان می توانند بدون اینکه تاریخ مصرف گذشته احساس شوند، به نتیجه ی لذت بخشی منجر شوند. این عنصر برای افزودن آن به جمع بهترین ترسناک ترین فیلم های 2020 کافی است.

18- فیلم His House

فیلم خانه ی او

کارگردان: رِمی ویکس

نویسنده: رمی ویکس

بازیگران: سُوپ دیریسو، وونمی موساکو

میانگین امتیازات His House در IMDB: 6/5 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 72 از 100

خلاصه داستان: بول ماجور و همسرش ریال، زوج پناهجویی هستند که به سختی از محل زندگی جنگ زده شان در سودان جنوبی می گریزند و به اروپا مهاجرت می کنند، اما در وفق پیدا کردن با زندگی جدیدشان در خانه ی دولتی شان در انگلستان که گویی با ارواح خبیث تسخیر شده است با مشکل مواجه می شوند.

خانه ی او پیرامون ازدواجی که کالبدش با ارواحِ یک ترومای مشترک تسخیر شده می چرخد؛ فیلمساز این رابطه ی سمبلیک را به طرز کم و بیش خنده داری در نخستین سکانس فیلم ترسیم می کند. بول ماجور در حالی از کابوس بیدار می شود که همسرش ریال، سرش را در آغوش گرفته است و به او دلداری می دهد. همسرش می پرسد: «داشتی خواب چی رو می دیدی؟» بول یک دروغ مصلحتی می گوید؛ یکی از همان انواعِ بی ضررش که زوج ها معمولا برای سر باز زدن از بیان حقیقتی نگران کننده به هم می گویند. او می گوید که خوابش درباره ی روز عروسی شان بود. همسرش با شوخ طبعی جواب می دهد: «این همه ی جیغ هاتو توجیه می کنه». خانواده ی ماجور آوارگانی از جنوب سودان هستند که در حادثه ی تراژیکِ قایق که در کابوس بول می بینیم فرار کرده بودند. دخترشان در این حادثه غرق می شود. آنها حالا در یک خانه ی دولتی در یک شهر بی نام در انگلستان زندگی می کنند.

ظاهرا خانه ی پوسیده و پُر از سوسکی مثل این، یکی از همان خانه های تیپیکالی است که دولت به افرادی مثل این خانواده اجاره می دهد؛ از مامور رسیدگی به پروندشان که با لحن خودبرترپندارانه ای با آنها صحبت می کند تا نوجوانان سیاه پوست بریتانیایی که در پاسخ به درخواست کمک ریال، فریاد می زنند: «برگرد آفریقا». آنها هرگز نمی توانند به آفریقا برگردند، اما هرگز در اینجا هم احساس تعلق داشتن و پذیرفته شدن نخواهند کرد. آنها به طرز بلاتکلیفی در برزخِ غربت دست و پا می زنند. در این شرایط است که خانه ی آنها مورد هجوم موجود خبیثی معروف به «جادوگر» قرار می گیرد که استعاره  ی آشکاری از دردهای ملتهب این کاراکترها است و رابطه ی زناشویی آنها را تا سر حد فروپاشی تحت فشار قرار می دهد. خانه ی او با افشای تدریجی گناهانی که این زن و شوهر در جریان فرار خطرناکشان مرتکب شده اند، نه تنها رابطه مان با آنها را گِل آلودتر از گذشته می کند، بلکه تصویر دقیقی از وحشتِ مهاجرت و ظلم و انزوای ادامه اش ترسیم می کند. تصویر پیچیده ای که نشان می دهد ما غریبه هایی هستیم هرگز قادر به فهمیدن واقعی درد مشترک این خانواده و کارهایی که برای بقا و عشق قادر به انجامشان بودند نخواهیم بود. نتیجه، یکی از بهترین فیلم های ترسناک 2020 است.

17- فیلم Host

فیلم میزبان

کارگردان: راب سَوِج 

نویسنده: راب سَوِج، جِما هرلی

بازیگران: هِیلی بیشاپ، جِما مور، اِما لوییز وب

میانگین امتیازات  Host در IMDB: 6/6 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 73 از 100

خلاصه داستان: شش دوست در جریان قرنطینه ی دوران کرونا یک میانجی را برای اجرای جلسه ی احضار روح از طریقِ چت تصویری گروهی استخدام می کنند. گرچه آنها در ابتدا همه چیز را به شوخی می گیرند، اما تهاجم ارواح شیطانی به خانه هایشان باعث می شود به تدریج به این نتیجه برسند که شاید از این شب جان سالم به در نخواهند بُرد.

در زمانی که اکران کانجرینگ 3 تا سال 2021 با تاخیر مواجه شده بود، میزبان به عنوان یک فیلم ماوراطبیعه ی مفرح، به بهترین جایگزینش تبدیل شد. میزبان همزمان از لحاظ ساختاری مینیمالیستی ترین (فیلمی در زیرژانر «سینمای لپ تابی»)، از لحاظ محتوایی به روزترین (چت ویدیویی چندتا دوست در فرنطینه ی کرونا)  و از لحاظ نتیجه ی نهایی، غافلگیرکننده ترینشان نیز است. میزبان، نخستین فیلمِ بلندِ راب سَـوِج، از آن فیلم هایی است که صحبت کردن درباره ی آن بدون فرستادن سیگنال های اشتباه به خواننده سخت است؛ از یک طرف به عنوانِ فیلمی با جثه ی کوچک، بودجه ی ناچیز، ساختارِ محقر، مقیاس بسته و هدف غیربلندپروازانه اش، خیلی شگفت انگیزتر و چشمگیرتر از آن چیزِ بی اعتنایی که در نگاهِ نخست به نظر می رسد است، اما در آن واحد چیزی عمیق تر، نبوغ آمیزتر و ماندگارتر از چیزی که در نگاهِ نخست به نظر می رسد نیز نیست! مهم ترین رازِ راندمانِ بالای میزبان از خودآگاهی سازنده از دو خطر مُهلکی که فیلم های سینمای لپ تاپی را تهدید می کند و تلاش برای متحول کردنِ آنها از نقطه ضعف، به نقطه ی قوتِ فیلمش نشئت می گیرد.

اولی طولِ فیلم است؛ ساختارِ جمع و جور و فشرده ی  فیلم های سایبرنچرال به گونه ای است که برای روایتِ داستان های بلندمدت ساخته نشده اند و فیلم های این زیرژانر خیلی در برابر یکنواخت شدن و درجا زدن آسیب پذیر هستند. آنها به همان اندازه که می توانند در کوتاه مدت، زبر و زرنگ، کنجکاوی برانگیز و کوبنده باشند، به همان اندازه زیر بارِ داستان های طولانی کمر خم می کنند. آنها برای توجیه تکنیکِ محدودکننده شان، به ریتمِ تند و آتشین و شلیکِ مسلسل وارِ ایده های متنوع نیاز دارند. خوشبختانه میزبان با آگاهی از این خطر فقط 56 دقیقه (یا به اندازه ی یک اپیزود از یک سریالِ باپرستیژ) طول دارد. نتیجه به یک فیلمنامه ی کوتاه اما متراکم و مختصر اما مفید منجر شده است که نه تنها برای به راه افتادن وقت تلف نمی کند، بلکه وقتی بالاخره روی دور می افتد، حکمِ ترن هوایی سراسیمه و پُرجنب و جوشی را دارد که تا زمانی که به انتهای مسیرش نرسیده از حرکت نمی ایستد؛ سِت پیس های ترسناکِ فیلم که با ضرباهنگِ منظم و رو به جلویی یکی پس از دیگری کاشته می شوند و به نتیجه گیری می رسند، آن را به یکی از بهترین فیلم  های ترسناک 2020 تبدیل می کنند.

16- فیلم I’m Thinking of Ending Things

فیلم دارم به تموم کردن چیزها فکر می کنم

کارگردان: چارلی کافمن 

 نویسنده: چارلی کافمن

بازیگران: جسی باکلی، جسی پِلمونز، تونی کولت

میانگین امتیازات I’m Thinking of Ending Things  در  IMDB: 6/6 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 78 از 100

خلاصه داستان: زن جوانی که به فکر بهم زدن رابطه ی عاشقانه اش با نامزد غیررسمی اش است، همراه با او به خانه ی والدین پسر در مزرعه ای دورافتاده سفر می کند. زن در آنجا با چیزهایی مواجه می شود که به تدریج هر چیزی که فکر می کرد درباره ی خودش و نامزدش می داند را زیر سوال می برد.

یک مرد در حالی که در یک بزرگراه برفی و یخ زده رانندگی می کند، به همراهش می گوید: «به خاطر همینه که سفرهای جاده ای رو دوست دارم. خوبه که به خودت یادآوری کنی که دنیا بزرگ تر از داخلِ سر خودته». این بده بستان که البته با توجه به اینکه به نظر می رسد مرد مشغول بلند بلند زمزمه کردن افکار خودش برای خودش است، شبیه بده بستان نیست، نقش یکی از بسیار سرنخ های فیلمساز برای سر در آوردن از واقعیت سُست و راوی غیرقابل اعتمادِ این فیلم را ایفا می کند. جدیدترین وحشت اگزیستانسیالِ چارلی کافمن که اقتباس غیروفادارانه ای از رُمانی به همین نام است، خط داستانی آشنای «پسری با دختری آشنا میشه، پسر دختر رو به دیدن والدینش می بره و رابطه ی اونا از هم پاشیده میشه» را برمی دارد و از آن برای پرداختن به موضوعات عمیق تری در باب حافظه، خاطرات، هویت، فلاکتِ بالفطره ی زندگی، خودآگاهی و مرگ استفاده می کند و همزمان به همان اندازه که تماشاگر را با روایت معمایی و سورئالش، سردرگم و آشفته ترک می کند، به همان اندازه هم موفق می شود او را به گریه بیاندازد.

اما مهم ترین احساسی که بی وقفه در سراسرش وجود دارد، وحشت است؛ وحشتی که سوختش را از گلاویز شدن کاراکترهایش با بزرگ ترین سوالات فلسفی بشریت تامین می کند. جهان بینی چارلی کافمن را دقیقا نمی توان با صفت «خوش بین» توصیف کرد، اما او تاکنون در طول دوران حرفه ای اش به اندازه ی دارم به تموم کردن چیزها فکر می کنم، این قدر بدبین نبوده است. این فیلم که در حقیقت حکم به درازا کشیدن تقلای طاقت فرسا و زجرآور یک نفر در لحظات پیش از خودکشی اش را دارد، نامرسوم ترین فیلم ترسناک 2020 است. در نقطه ای از فیلم یکی از کاراکترها می پرسد چرا انسان ها به عنوان تنها گونه ی جانوری که از مرگ اجتناب ناپذیرشان آگاه هستند، همزمان تنها جانورانی هستند که قادر به اُمیدواری اند؟ جراحی هنرمندانه ی کافمن برای برهنه کردن ماهیت شکننده ی واقعی بشر به نمای پایانی ای منتهی می شود که مدعی تصاحبِ لقبِ ساکن ترین و در عین حال متلاطم ترین نمای پایانی سینمای 2020 است.

15- فیلم Possessor

فیلم متصرف

کارگردان: برندون کراننبرگ 

 نویسنده: برندون کراننبرگ

بازیگران: اَندریا رایزنبورو، کریستوفر اَبوت، جنیفر جیسون لی

میانگین امتیازات Possessor در IMDB: 6/5 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 72 از 100

خلاصه داستان: تاسیا واس، آدمکشِ نخبه ی یک سازمان مخفی است؛ آنها از تکنولوژیِ ایمپلنتِ مغزی پیشرفته ی این سازمان برای به دست گرفتن کنترل بدنِ دیگران و استفاده از آنها به عنوان سلاح های یک بارمصرف برای کُشتن اهدافشان از راه دور استفاده می کنند.

دومین تجربه ی کارگردانی برندون کراننبرگ، شیفتگی اش با تقاطع تکنولوژی و بشریت را ادامه می دهد. این فیلم که منتقدان به درستی از آن به عنوان مخلوطی از مندی (Mandy)، اینسپشن و شبح درون پوسته (Ghost in the Shell) یاد کرده اند، از یک طرف آن قدر به پتانسیل های ایده ی مریضش می نازد که به شکوفایی همه ی آنها دست پیدا نمی کند، اما از طرف دیگر، تماشای اَندریا رایزنبورو و کریستوفر اَبوت که سر تصاحب ذهن و بدنِ یکدیگر درگیر جنگی عمیقا خون آلود می شوند تماشایی است. این فیلم که تداعی گر همان جنس از بادی هاررِ خشونت بارِ بی پروایی که برندون از سینمای پدرش به ارث بُرده است، در یک دنیای افسرده و سردِ رِتروفوتوریستی که براساس تصورِ گذشتگان از تکنولوژی آیندگان ساخته شده است جریان دارد. داستان به قاتلی به اسم تاسیا می پردازد که برای یک سازمان مخفی کار می کند؛ این سازمان به یکی از هولناک ترین و در عین حال امن ترین و ایده آل ترین تکنولوژی های آدمکشی که تاریخ سینما به خودش دیده است دست یافته است.

نحوه ی کار این دستگاه به این شکل است که قاتل با استفاده از آن کنترل بدنِ یک نفر را به دست می گیرد و از او به عنوان آواتاری برای کُشتن قربانی اش از راه دور و سپس، خودکشی آلت قتل استفاده می کند. در نتیجه، قاتلان این سازمان، آدمکشی هایشان را بدون حضور در صحنه ی جرم و با فراهم کردن مجرم حاضر و آماده و سناریوی متقاعدکننده ای برای پلیس انجام می دهند. متصرف زمانی در بهترین حالتش قرار دارد که کراننبرگ با تصویرسازی های جنون آمیزش به ایده ی انتزاعی گلاویز شدن دو ذهن سر کنترل یک پوسته جلوه ای فیزیکی می بخشد. برای کراننبرگ اهمیت ندارد که این تکنولوژی دقیقا چگونه کار می کند؛ چیزی که برای او اهمیت دارد این است که استفاده کردن از آن چه «احساسی» دارد. او دگردیسی ها و تجاوز کاراکترها به اعصابِ خصوصی یکدیگر را به سمفونی گروتسکی از ترفندهای فیلم برداری و جلوه  های ویژه ی واقعی  تبدیل می کند؛ بدن ها به درون گوشتِ مایع ذوب می شوند؛ هزاران چهره در کشیدن یک جیغِ واحد شرکت می کنند؛ جمجمه ها مثل ماسک های پلاستیکیِ توخالی فرو می روند. نتیجه، داستان زنی است که باید از آخرین ذره ی باقی مانده از انسانیتش برای در آغوش کشیدن هویت بی رحم حقیقی اش دست بکشد.  از حضور فیلمی از خانواده ی کراننبرگ در بین بهترین فیلم های ترسناک 2020 خوشنودیم.

14- فیلم Relic

فیلم یادگار

کارگردان: ناتالی اِریکا جیمز 

 نویسنده: ناتالی اِریکا جیمز، کریستین وایت

بازیگران: رابین نِوین، اِمیلی مورتیمر، بلا هیتکوت

میانگین امتیازات Relic در IMDB: 6 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 77 از 100

خلاصه داستان: پس از اینکه مادربزرگ یک خانواده که با زوال عقل دست و پنجه نرم می کند، موقتا گم می شود، دختر و نوه اش برای یافتن او به خانه بازمی گردنند. بازگشت آنها به خانه همانا و جدال آنها با دردها و پشیمانی ها و دلخوری های خانوادگی گذشته که اتاق ها و راهروهای این خانه را تسخیر کرده اند نیز همانا.

داستان حول و حوشِ زنی به اسم کِی می چرخد که همراه با دخترش سَم به دیدنِ مادرش اِدنا که ظاهرا گم شده است می رود؛ اِدنا که پس از مرگِ پدرِ کِی تنها زندگی می کند و با بیماری فراموشی دست وپنجه نرم می کند، چند روزی می شود که توسط همسایه هایش دیده نشده است. گرچه کِی مستقیما چیزی نمی گوید، اما از رفتار و حالاتش مشخص است که احساسِ خوبی از بازگشتِ به این خانه ندارد و شاید حتی آن قدرها هم از گم شدنِ مادرش و سرنوشتِ نامعلومش نگران نیست. او به هر گوشه ای از خانه که می نگرد، با هجومِ احساسی زننده مواجه می شود که برای لحظاتی در یک نقطه متوقفش می کند. کِی با یک تناقض گلاویز است؛ او از یک طرف طبیعتا باید نگرانِ ناپدید شدنِ مادرش باشد، اما از طرف دیگر رابطه ی مادر و دختری شان در گذشتِ سال ها آن قدر کمرنگ شده که آن ها برای یکدیگر غریبه هستند. به عبارت دیگر، اِدنا برای کِی حکمِ دردسرِ طاقت فرسایی را دارد که او فقط به خاطر رابطه ی خونی اش نمی تواند به آن پشت کند، وگرنه در حالتِ عادی هیچ انگیزه ای برای ماندن ندارد.

اما همزمان کاملا مشخص است که او از اینکه رابطه شان به این نقطه رسیده هم عذاب وجدان دارد. یادگار اما درباره ی رازِ بلایی که سر اِدنا آمده نیست. چند روز بعد سروکله ی اِدنا بدون اینکه بداند چرا غیبش زده بود، کجا بوده است و چگونه بازگشته است و درحالی که ادعا می کند حالش خوب است پیدا می شود. کِی و سَم با تاکید پزشک تصمیم می گیرند آن جا بمانند و از اِدنا مراقبت کنند. شاید جسمِ اِدنا به خانه بازگشته باشد، اما ذهنش با او به خانه برنگشته است. از اینجا به بعد، آن ها علاوه بر ماشین  لباس شویی های پُرسروصدایی که شب ها خود به خود به کار می افتند و صداهای مرموزی که از آنسوی دیوارها به گوش می رسند، از بیماری مراقبت کنند که تحمل کردنِ او روزبه روز سخت تر می شود. به بیانِ دیگر، یادگار فیلمِ ترسناکی درباره ی وحشتِ نگه داری از والدینی که به زوال عقل و آلزایمر مبتلا هستند است؛ درباره ی وحشتِ بدل شدن به قربانیِ فرسودگی و فروپاشی؛ از لکه ی سیاهِ وسط سینه ی اِدنا به عنوانِ تجسمِ بصری فراموشی اش که به تدریج در تمامِ بدنش رشد می کند تا معرفی خانه ی اِدنا به عنوانِ استعاره ای از ذهنِ سردرگمِ صاحبش که کِی و سم در هزارتوی آن گرفتار شده اند.

13- فیلم Run

فیلم فرار

کارگردان: آنیش چاگنتی 

 نویسنده: آنیش چاگنتی، سِو اوهانیان

بازیگران: سارا پالسون، کیرا آلن

میانگین امتیازات Run در IMDB:  6/7 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 67 از 100

خلاصه داستان: کلویی توسط مادرش دایان در انزوای کامل بزرگ شده است. زندگی  کلویی از لحظه ی تولدش تحت کنترل مادرش بوده است، اما حالا کلویی به عنوان یک دختر نوجوان شروع به کندو کاو درون رازهای مادرش می کند.

یک تریلر هیچکاکی تمام عیار؛ یکی از آن فیلم های نادری که گرچه با تریلرهای تبلیغاتی اش بهمان می گوید که دقیقا چه چیزی است، اما کماکان موفق می شود شگفت زده و شوکه مان کند. جدیدترین فیلم اَنیش چاگنتی که یک بار قبلا با در حال جستجو غافلگیرمان کرده بود، تسلطش بر اصول تعلیق آفرینی و داستانگویی بصری را از نو بهمان ثابت می کند. این فیلم که کمتر از 90 دقیقه طول دارد و فاقد هیچ لحظه ی اضافه ای نیست، لبریز از اضطرابِ خالصی است که به طرز فزاینده ای به شدتش افزوده می شود؛ داستان پیرامون کلویی شِرمن، دختری در بدو ورود به دانشگاه می چرخد که تولدِ مشکل دارش باعث شده که او حالا بدون استفاده از پاهایش و با کمک ویلچر زندگی کند. کلویی با مادرش دایان زندگی می کند؛ خصوصیت معرفِ دایان این است که او به طرز بی قید و شرطی عاشق دخترش است، اما بعضی وقت ها محافظت بیش از اندازه اش به یک جور احساس مالکیت بر دخترش پهلو می زند؛ بعضی وقت ها او همچون چشمان ناظری است که کلویی از وجودشان احساس خفگی می کند.

رابطه ی محکم مادر و دختری آنها زمانی به طرز برگشت ناپذیری تغییر می کند که کلویی در حین جستجو در لابه لای خریدهای مادرش، با یک داروی ناشناخته ی جدید که به اسم دایان است مواجه می شود. دایان سعی می کند کشفِ کلویی را با جا زدن آن به عنوان یکی از داروهای دخترش، بی اهمیت جلوه بدهد. شاید چیز چندان بزرگی نباشد، اما در آن واحد، آن قدر بزرگ است که چرخ دهنده های مغزِ کلویی را به حرکت می اندازد؛ او شروع به جستجو می کند و سلسله سرنخ هایی که کشف می کند به آگاهی از حقیقت وحشتناکی منجر می شوند که دایان از او پنهان کرده است. کیرا آلن، بازیگرِ نقش کلویی که در دنیای واقعی هم از ویلچر استفاده می کند، با انتقالِ تجربیات شخصی خودش به شخصیتش، جلوه ای عمیقا طبیعی و مملوس به او بخشیده است. تماشای تقلای او تحت فشار موانعِ ذهنی و فیزیکی به برخی از پُرتنش ترین لحظات سینمای 2020 منتهی می شوند. فیلم محدودیت هایی را که معلولیت به او تحمیل می کند دست کم نمی گیرد، اما همزمان نشان می دهد که معلولیت برای ذهن باهوش و یک عمر تجربه، مانع متوقف کننده ای نیست. نیرنگی که برای گریختن از چشم دایان استفاده می کند، خلاقیتی که در لحظه برای درهم شکستن دروغ های دایان نشان می دهد و استقامتی که برای انجام همه ی این کارها تحت تاثیر داروهایش دارد، به نمایش پُراسترسی منجر شده که با بدلکاری های ایتن هانت برابری می کند! نتیجه، یکی از بهترین فیلم های ترسناک 2020 است.

12- فیلم Shadow in the Cloud

فیلم سایه ای در ابرها

کارگردان: رُزنان لنگ 

 نویسنده: مکس لندیس، رُزنان لنگ

بازیگران: کلویی گریس مورتز، نیک رابینسون

میانگین امتیازات Shadow in the Cloud در IMDB: 4/7 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 66 از 100

خلاصه داستان: سال 1943 است؛ آتشِ جنگ جهانی دوم کماکان در سراسر اقیانوس آرام زبانه می کشد. ماد گرت، یک خلبان زن است؛ او در حالی که مدارک فوق محرمانه ای را با خود در یک بمب افکن غراضه حمل می کند، باید با خصومت آشکار هم رزم های مردش، هیولایی به اسم گرملین، هواپیماهای مهاجم ژاپنی و حبس شدن در اتاقکِ تیربار هواپیما مبارزه کند.

خدمه ی بمب افکن، ماد گرت را مجبور می کنند تا در زمان تیک آف، در برجک تیربارِ هواپیما بنشیند. این برجک که به وسیله ی دریچه ای در کف هواپیما قابل دسترس است، در واقع یک اتاقکِ آلمینیومی کروی شکلِ تنگ و فشرده است که در زیر هواپیما تعبیه شده است. نشستن در آن به مثابه ی نشستن در کابین چرخ و فلکی با دیوارهای اکثرا شیشه ای می ماند؛ با این تفاوت که فاصله ی این چرخ و فلک از زمین به جای چند ده متر، چند هزار متر است و به جای بخشی از یک سازه ی محکم و مطمئن، همچون غده ی سرطانی اضافه  و مزاحمی روی بدنِ هواپیماست؛ بعضی وقت ها لرزش های هواپیما همچون تکان های حیوانِ بی تابی می مانند که می خواهد جسم خارجی اضافه ای که به بدنش چسبیده است را از خود جدا کند. با اینکه سایه ای در ابرها در حالی که کاملا به سیم آخر زده است به سرانجام می رسد، اما ساختار و لحنِ نیمه ی نخستش تداعی گر سریال «منطقه ی گرگ و میش» است.

سایه ای در ابرها پیش از اینکه به یک اکشن کله خرِ دهه ی هشتادی پوست بیاندازد، به عنوان تریلر تک لوکیشنی متمرکز و جمع و جوری در مایه های اتاق امن، اَره، باجه ی تلفن، 127 ساعت یا لاک آغاز می شود. سایه ای در ابرها به راحتی می توانست به یک تمثیل زورکی و گل درشت درباره ی قدرت زنانگی تبدیل شود. اما حالا این فیلم در عین اینکه کماکان تمثیل زورکی و گل درشتی از قدرت زنانگی است، هرگز به خودش اجازه نمی دهد که با اشتباه گرفتن خودش با یک فیلم باپرستیژ اُسکاری، دچار بحران هویت شود. این فیلم با صداقتِ ستایش برانگیزش می داند که هیچ شانسی برای موشکافی عمیق دغدغه های تماتیکش (زن ستیزی) ندارد، بنابراین به جای اینکه شانسش را به طرز بیهوده ای با وجود آگاهی از شکست گریزناپذیرش امتحان کند، از قبل به شکستش اعتراف می کند و در عوض سعی می کند با به تصویر کشیدن قهرمان زنش در حال مُشت زنی به صورت له و لورده ی یک گرملین، حداقل شکستش در یک بخش را به یک پیروزی در بخشی دیگر متحول کند.

11- فیلم Sputnik

فیلم اسپوتنیک

کارگردان: ایگو آبرامنکو 

 نویسنده: اُلگ مالویچکو، آندری زولوتاروف

بازیگران: اوکسانا آکینشینا، فدور باندارچاک

میانگین امتیازات Sputnik در IMDB: 6/4 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 61 از 100

خلاصه داستان: تنها بازمانده ی یک حادثه ی فضایی، تنها به زمین بازنگشته است، بلکه یک جانورِ بیگانه ی خطرناک در شکمش پنهان شده است. تاتیانا، دکتر جوانی است که برای بررسی این جانور به یک آزمایشگاه محرمانه ی دولتی فرا خوانده می شود.

فیلم اسپوتنیک به عنوان کلونِ درگیرکننده و باهویتِ بیگانه ی ریدلی اسکات، نارضایت بخش به پایان می رسد، اما به خاطر آغاز و میانه ی تامل برانگیزش هم که شده باید دیده شود. گرچه تقریبا تیک زدنِ هیچکدام از کلیشه های بیگانه از دستِ اسپوتنیک در نرفته اند، اما این فیلم به همان اندازه یا حتی بیش از آن، وام دارِ رسیدن (Arrival)، فیلم علمی تخیلیِ دنی ویلنوو است؛ درست مثل کاراکتر ایمی آدامز از رسیدن که مدتِ زیادی را به خیره شدن به هپتپادها از پشتِ شیشه در تلاش برای سر در آوردن از سازوکارِ آنها و برقراری ارتباط با آنها می گذارند، تاتیانا هم وضعیتِ مشابه ای دارد و درست همان طور که واکنشِ انسان ها به وحشتِ موجوداتِ بیگانه به افشای شرارتِ درونی خودشان و درگیری های ایدئولوژیک و سیاسی می شود، تاتیانا و سِمیرودوف (فرمانده ی ارتشی آزمایشگاه) هم سر مشکلِ مشابه ای با هم اختلاف پیدا می کنند. اسپوتنیک از جانورش به عنوانِ وسیله ای برای صحبت درباره ی شرارات های تاریخی و حقایقِ سیاسی زندگی در شوروی استفاده می کند.

اسپوتنیک درباره ی وحشت، جنایت، خون، بی اخلاقی و چرک و کثافتی که در آنسوی پروپاگانداهای میهن پرستانه ، قهرمان پروری ها و ایده آل گرایی های زیبا اما دروغینی که از جنازه ی گندیده و گم و گورشده ی اخلاق تغذیه می کنند است. ایده ی هیولایی که نه از گوشتِ مُردگان و حیوانات، بلکه از ترسِ انسان های زنده تغذیه می کند، استعاره ی ایده آلی برای توصیفِ نحوه  ی کار حکومت های توتالیتر است؛ حکومت هایی که بقای آنها به مطیع نگه داشتنِ مردمشان از طریقِ وحشت آفرینی و تهدید کردن وابسته است. همچنین، برخلافِ فیلم های تیپیکالِ تیروطایفه ی بیگانه که انسان ها را به عنوانِ موجوداتِ ناچیز و ناتوانی که به قربانی شرارت های غیرقابل هضمِ کیهانی تبدیل می شوند به تصویر می کشند، اسپوتنیک می گوید انسان ها برای یافتنِ آن شرارت های غیرقابل هضم کیهانی نباید در گستره ی تاریکِ فضا جستجو کنند، بلکه کافی است جلوی آینه بیاستند. ما آن قدر درباره ی وحشت های غیرقابل تصورِ میان ستاره ای خیال پردازی کرده ایم که ممکن است فراموش کنیم که خودِ ما قادر به تبدیل شدن به زنومورف هایی هستیم که تمدن های بیگانه باید از روبه رو شدن با ما بر حذر باشند.

10- فیلم Swallow

فیلم بلعیدن

کارگردان: کارلو میرابلا-دیویس 

 نویسنده: کارلو میرابلا-دیویس

بازیگران: هِیلی بنت، آستین اِستوول

میانگین امتیازات Swallow در IMDB: 6/5 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 65 از 100

خلاصه داستان: هانتر یک زن جوان خانه دار است که با وجود ازدواج و زندگی به ظاهر بی نقصش دچار یک اختلال عجیب می شود: او در خودش اِشتهای مقاومت ناپذیری برای خوردن اَشیای بی جان احساس می کند.

بلعیدن درباره ی وحشتِ خانگی یک زنِ خانه دار است. هانتر که در یک خانواده ی مشکل دار به دنیا آمده بود، به تازگی با پسر یک خانواده ی شیک و ثروتمند ازدواج کرده است. اما پذیرفته شدن او توسط این خانواده به سرعت شرطی می شود: فرمان برداری اش. او روزهای بلندش را در خانه ی مُدرنیستیِ منزوی شوهرش که بر فراز جنگلی بی کران قرار دارد در تنهایی سپری می کند. اما شکاف های زندگی او به تدریج با عادت کردن هانتر به قورت دادنِ اشیای بی جان آشکار می شود. او با الهام از کتابی که بر اهمیتِ فعالیت های خودجوش تاکید می کند، متوجه می شود علاقه ی عجیبی به تیله پیدا کرده است. او آن را در دهانش می گذارد و در حالی که آن را روی زبانش قِل می دهد، می بلعد و برای نخستین بار احساسِ در کنترل بودن می کند. در حالی که عادت قورت دادنِ هانتر رشد می کند و اَشیای بیشتری به درون معده اش راه پیدا می کنند، احساس قدرتش هم همراه با آن افزایش پیدا می کند. اما این احساس با باردار شدنِ او مدت زیادی دوام نمی آورد. او مجددا اختیار بدن خودش را از دست می دهد و ماهیت بی زور و قدرتش با تبدیل شدن به ماشین جوجه کشی میراثِ خانواده ی شوهرش بیش از پیش آشکار می شود.

در طول فیلم متوجه می شویم هانتر هرگز در سراسر زندگی اش اختیارِ بدنش را نداشته است. مرزهای او از کودکی مورد تخطی قرار گرفته اند. گرچه او به سختی تلاش کرده بر خودش تسلط داشته باشد، اما وقتی او به این نتیجه می رسد که چقدر هویتش در طول زندگی اش برای برطرف کردن نیازها و خواسته های دیگران چکش کاری شده است، به نقطه ی فروپاشی می رسد. نتیجه، فیلمی است که به عنوان داستان زنی در تلاش برای حفظِ مالکیت و آزادی بدن و زندگی اش وام دار بچه ی رُزمری و به عنوان تلاشی برای برانگیختنِ احساسِ خاصِ غریبه بودن در کالبد بدن خودمان تداعی گر زیر پوست است. نقش آفرینی هِیلی بنت در نقشِ هانتر دیدنی است؛ او گرچه در ظاهر سطحِ یک دریاچه ی یخ زده را به نمایش می گذارد، اما همزمان اجازه می دهد تا نیم نگاهی به آتش فشانِ درونی اش نیز بیاندازیم. لحظاتی که برای اشیای قورت دادنیِ کوچکش بی قراری می کند نشان دهنده ی خواسته هایی است که مدت هاست خفه شده اند و ناتوانی اش در شورش کردن به جای اینکه نشانه ای از قدرتِ خودداری و کنترلش باشد، نشان دهنده ی سرکوب پیچیده و عمیقی است که او را به ستوه آورده است. همه ی اینها بلعیدن را به یکی از بهترین فیلمهای ترسناک 2020 تبدیل می کنند.

9- فیلم The Beach House

فیلم خانه ی ساحلی

کارگردان: جفری اِی. براون 

 نویسنده: جفری اِی. براون

بازیگران: لیانا لیبراتو، نوآ لی گروس

میانگین امتیازات The Beach House در IMDB: 5/3 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 64 از 100

خلاصه داستان: یک زوج دانشگاهی برای خلوت کردن با یکدیگر به یک خانه ی ساحلی سفر می کنند، اما وقتی محیط اطرافشان نشانه هایی از یک بیماری واگیردارِ مرموز را بروز می دهد، تعطیلاتشان به تقلایی برای بقا تغییر می کند.

تشخیص دادن منابعِ الهام خانه ی ساحلی، نخستین تجربه ی کارگردانی جفری اِی. براون چندان سخت نیست: از داستان «رنگی از فضا» اثر اچ. پی. لاوکرفت تا داستان «مـه» نوشته ی استیون کینگ. اما خانه ی ساحلی در آن واحد فیلمی است که روی پای خودش می ایستد. اِمیلی و رندل زوجِ جوانی هستند که برای کار کردن روی رابطه ی سُستشان در خلوت، به خانه ی ساحلیِ پدر رندل سفر می کنند. آنها سر دوراهی آشنایی قرار دارند: به نظر می رسد هرکدام چیزهای متفاوتی از زندگی می خواهند؛ رندل دانشگاه را رها کرده است، اما اِمیلی به ادامه ی تحصیل فکر می کند. آنها چگونه می توانند در حالی که اهداف کاملا متفاوتی دارند کنار هم باقی بمانند؟ آنها به محض رسیدن به خانه ی زیبایی که در یک ساحلِ کاملا متروکه قرار دارد متوجه می شوند که تنها نیستند: میچ، دوست قدیمی پدرِ رندل و جِین، همسرش نیز با انگیزه ی متفاوتی به تعطیلات آمده اند. بیماری جِین آن قدر شدید است که احتمالا این سفر، آخرین سفرشان خواهد بود و فیلمساز به طور غیرمستقیم به این نکته اشاره می کند که هر دوی این زوج ها احتمالا تا سال بعد همین موقع دوام نخواهند آورد.

اما پس از اینکه آنها ماریجوآنا مصرف می کنند، از حال می روند و پیش از اینکه از حال بروند، متوجه ی چیزی عجیب می شوند: یک جور مه در هوا وجود دارد که از سمت آب به آنها نزدیک می شود. پس از اینکه آنها به حال عادی شان بازمی گردند، با وحشت زدگی متوجه می شوند چیزی که دیده بودند یک مهِ بی آزار نبوده است. براون کارگردانی مطمئنی دارد؛ او در اکثر زمان فیلم با تمرکز روی کلوزآپ های بازیگرانش اجازه می دهد که واکنش آنها به اتفاقات اطرافشان به تولیدکننده ی تنش تبدیل شود. گرچه لحظات فراموش ناشدنی و عریانی در این فیلم یافت می شوند (مثل صحنه ای با محوریت پای اِمیلی که احتمالا دل و روده ی تماشاگران زودرنجش را بهم گره می زند)، اما خانه ی ساحلی در مجموع یک وحشتِ مهارشده و مینیمالیستی است. اکثر نماها به صورتِ اِمیلی، رندل یا مه ِ خارج از خانه اختصاص دارند. براون به خوبی می داند چیزی که سوختِ وحشت لاوکرفتی را تامین می کند، واکنشِ بُهت زده ی کاراکترها به چیزی ناشناخته است. حتی مدت ها پیش از اینکه اوضاع قمر در عقرب شود، اتمسفر شوم فیلم از فضای خالیِ دنیای پیرامون خانه ی ساحلی سرچشمه می گیرد: همان احساسِ سرکوب شده ای که در زمان غیبِ خاصیتِ حواس پرت کنِ جمعیت و شلوغی از ناخودآگاه به خودآگاه مان وارد می شود: دنیا بسیار بزرگ تر و عجیب تر از چیزی که فکرش را می کنی است.

8- فیلم The Hunt

فیلم شکار

کارگردان: کریگ زوبل 

 نویسنده: نیک کیوز، دیمون لیندلوف

بازیگران: بِتی گیلپین، هیلاری سوآنک

میانگین امتیازات The Hunt در IMDB:  6/5 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 50 از 100

خلاصه داستان: دوازده غریبه با دست و پای بسته در یک چمن زار بیدار می شوند. آنها نمی دانند کجا هستند یا چگونه سر از اینجا در آورده اند. اما خیلی زود متوجه می شوند که با یک هدف به خصوص انتخاب شده اند: شکار شدن توسط رُبایندگانِ ناشناسشان.

وقتی دونالد ترامپ در توییترش به شکار تاخت و از آن به عنوانِ فیلمی که لیبرال ها برای ایجاد خشونت و تنفرافکنی علیه جمهوری خواهانِ محافظه کار ساخته اند یاد کرد، این فیلم بلافاصله لقب جنجال برانگیزترین فیلم سال را تصاحب کرد و زمان اکرانش تا اُفتادن آب ها از آسیاب به مدت شش ماه عقب اُفتاد. تراژدی شکار این است که گرچه به عنوانِ فیلمی که یک طرفه به نفعِ لیبرال ها به قاضی می رود هدف خشم قرار گرفت، اما درست همان طور که نویسندگانش دیمون لیندلوف و نیک کیوز در کارهای پیشین شان لاست و باقی ماندگان (The Leftovers)، مهارتشان در زمینه ی بررسی یک موضوع از پرسپکتیوهای مختلف را نشان داده بودند، شکار هم از این قاعده جدا نیست. این فیلم هر دو طرف را زیرِ تیغِ نقد و هجوِ تند و تیز و بی رحمانه ی نویسندگانش می برد؛ هیچکس از دستِ مورد تمسخر گرفته شدن توسط آن ها در امان نیست؛ هر دو جبهه در آن واحد قربانی و متهاجم هستند؛ هر دو یکی در میان حکمِ آجرهای دومینویی را دارند که یکدیگر را به سوی تباهی به جلو هُل می دهند.

این فیلم حکمِ آینه ی بازتاب دهنده ی سلاخ خانه ای که در نتیجه ی ماهیتِ ابسوردِ تفکر «آن ها علیه ما» شکل گرفته است را دارد. شکار حوصله ی ظرافت به خرج دادن ندارد. این فیلم خشمگین و خونخوار است. این فیلم فقط می خواهد از عصبانیت روی همه بنزین بریزد و همه را آتش بزند. حالا که جناحِ چپ و راست به هیچ چیزِ دیگری جز رویاپردازی جویدنِ حنجره ی یکدیگر فکر نمی کنند، جایی برای ملایمت و ظرافت باقی نمانده است. نتیجه به یکی از غیرپاستوریزه ترین و شرورترین تریلرهای اخیر هالیوود منجر شده است. با اسلشرِ خون باری مواجه ایم که از لحاظ کارگردانی، بااعتماد به نفس و منسجم، از لحاظ اجرای قتل های دیوانه وارش که پای ثابتِ این زیرژانر هستند، کوبنده، وحشی و روده بُرکننده، از لحاظ خلقِ متوالی موقعیت های گروتسک، عالی است و از لحاظ معرفی یک قهرمان کاریزماتیک، توی خال می زند. اسم او کریستال است؛ اما برخلافِ اسمش، از الماس مقاوم تر و از فولاد غیرشکننده تر است. او حسابی قادر به محافظت از خودش است و بتی گیلپین چنان نقش آفرینی قرص و محکمی در قالب این دخترِ روانی اما خونسرد به نمایش می گذارد که فقط به خاطر او هم که شده نباید تماشای شکار را از دست داد.

7- فیلم The Invisible Man

فیلم مرد نامرئی

کارگردان: لی وانل

 نویسنده: لی وانل

بازیگران: الیزابت ماس، اُلیور جکسون-کوهن

میانگین امتیازات The Invisible Man در IMDB: 7/1 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 72 از 100

خلاصه داستان: وقتی شوهرِ سوءاستفاده گرِ سیسیلیا خودکشی می کند و کل ثروتش به او به ارث می رسد، سیسیلیا گمان می کند که او مرگش را صحنه سازی کرده است. سیسیلیا سعی می کند ثابت کند که او تحت حمله ی شخصی که هیچکس قادر به دیدن او نیست قرار گرفته است. وقتی پلیس و نزدیکانش حرف های او را به پای خیالاتی شدنش می گذارند و جدی نمی گیرند، سیسیلیا تصمیم می گیرد خودش امور اوضاع را برای مبارزه ی متقابل با مهاجم نامرئی اش به دست بگیرد.

پس از اینکه تلاش های سه باره ی یونیورسال برای ریبوت سری فیلم های هیولایی کلاسیکش در دهه ی گذشته با مردگرگی، ناگفته های دراکولا و مومیایی شکست خوردند، بالاخره این استودیو سر عقل آمد، رویاهای غیرواقعی اش برای راه اندازی یک دنیای سینمایی هیولایی به سبک مارول را فراموش کرد و ریش و قیچی را دست یک فیلمساز کاربلد سپرد: لـی وانل. او که سابقه ی نوشتنِ سناریو و کار روی فیلم های ارزان قیمت اما خلاقانه و جریان ساز را با اَره (به کارگردانی جیمز وان) و کارگردانی فیلم های ترسناکِ استودیویی قابل احترام را با قسمت اول موذی (Insidious) دارد، اخیرا با ارتقاء (Upgrade)، اسلشرِ علمی تخیلی اش، مجددا مهارتش را در زمینه ی دور زدنِ محدودیت های مالی  به وسیله ی احاطه ی قدرتمندی که روی فُرمِ سینما دارد ثابت کرده بود. نتیجه فیلم جمع و جوری است که عصاره ی شومِ خالصِ تریلرهای هیچکاکی دهه ی 50 و 60 را برمی دارد و آن را با سراسیمگی اسلشرهای دهه ی هشتادی ترکیب می کند.

می توان درباره ی خصوصیات برترِ متعددی از این فیلم صحبت کرد (از دور زدن فرمول کهن الگوی دانشمند دیوانه با تمرکز روی قربانی اش تا ظرافت نسبی اش در پرداخت تم هایش)، اما شاید مهم ترین خصوصیت برنده اش این است که بالاخره پس از مدت ها با یک فیلم هیولایی از یونیورسال مواجه ایم که تبهکارش اجازه پیدا می کند تبهکار باقی بماند. برخلاف بلاک باسترهایی مثل ناگفته های دراکولا یا مومیایی که هیولاهای مخوفشان را به عنوان ابرقهرمانانِ «تونی استارک/مردآهنی» گونه ای معرفی می کردند، مرد نامرئی دست و پای هیولایش را نمی بندد. اگرچه مرد نامرئی در فیلمِ اورجینالش ناسلامتی مرد نامرئی است، اما او در اکثرِ اوقات با همه ی پالتوی بلندی که پوشیده، صورتِ باندپیچی شده اش و عینکی که به چشم دارد، اصلا در ظاهر یک مرد نامرئی حساب نمی شود. آن فیلم عملا بزرگ ترین خصوصیتِ دلهره آورِ هیولایش را دست نخورده باقی می گذارد. بنابراین نه تنها لی وانل با هوشمندی تصمیم گرفته تا چالشِ به تصویر کشیدن یک آنتاگونیستِ نامرئی را به ازای تعلیق آفرینی از بزرگ ترین ویژگی خصومت آمیزِ او به جان بخرد، بلکه با تمرکز روی قربانی مرد نامرئی، از ریشه های فانتزی این کاراکتر فاصله گرفته است و او را در هیبتِ یک قاتلِ اسلشرِ «مایکل مایرز»گونه به تصویر می کشد. این فقط یکی از چیزهایی است که مرد نامرئی را به یکی از بهترین فیلم های ترسناک سال 2020 تبدیل می کند.

6- فیلم The Lodge

فیلم کلبه

کارگردان: ورونیکا فرانتس و سیورین فیالا

 نویسنده: سرجیو کاشی، ورونیکا فرانتس و سیورین فیالا

بازیگران: رایلی کیو، جیدن مارتل، لیا مک هیو

میانگین امتیازات The Lodge در IMDB: 6 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 64 از 100

خلاصه داستان: یک خانواده  برای تعطیلات زمستانی شان به یک کلبه ی دوراُفتاده سفر می کنند. پدر به طور ناگهانی مجبور می شود دو فرزندش را به دلایل کاری با گریس، نامزد جدیدش تنها بگذارد. در حالی که آنها سه تایی در میان برف و کولاکی سهمگین در کلبه حبس شده اند، بچه ها که پس از خودکشی مادرشان، دل خوشی از نامادری جدیدشان ندارند تصمیم می گیرند از او انتقام بگیرند.

در سینما، نامادری ها تقریبا همیشه برای پیوستن به یک خانواده ی جدید با مشکل مواجه می شوند. بعضی وقت ها آنها بدون تردید تبهکار ستمگر داستان هستند، اما بعضی وقت ها هم آنها زنان پاک طینتی هستند که واقعا از صمیم قلب دوست دارند با خانواده ی جدیدشان ارتباط برقرار کنند، اما با خصومت ها و پیش داوری های سختی روبه رو می شوند. گریس یکی از همین نامادری هاست که با داوطلب شدن برای وقت گذراندن با ریچارد، دوست پسرش و بچه هایش (که هنوز در اندوه خودکشی اخیر مادرشان به سر می برند) در یک کلبه ی دوراُفتاده در جریان تعطیلات سال نو، سعی می کند هرچه زودتر بر این مرحله  غلبه کند. همان طور که قابل پیش بینی است، بچه ها دل خوشی از او ندارند، اما وقتی پدرشان مجبور می شود که آنها را با گریس در کلبه تنها بگذارد، این برادر و خواهر تصمیم می گیرند خشم واقعی شان را نسبت به ارتباط گریس با مرگ مادرشان ابراز کنند.

اگر شب خیر مامان، فیلم قبلی ورونیکا فرانتس و سیورین فیالا را دیده باشید، احتمالا می توانید سرنوشت ناگوار گریس را حدس بزنید. کلبه هم درست مثل شب خیر مامان با وحشت از دست دادن ارتباط مان با والدین مان کار دارد. درست مثل برادران دوقلوی شب خیر مامان که مادرشان را که به خاطر جراحی پلاستیک سنگینی که به باندپیچی صورتش منجر شده بود، شکنجه می کنند، در کلبه هم بی اعتمادی پیش فرضِ بچه ها نسبت به نامادری شان به زجر دادن او تا حدی که کار به جاهای باریک کشیده می شود منجر می شود؛ بیماری روانی گریس و ترومایی که از دوران عضویتش در یک فرقه حمل می کند نیز او را به قربانی آسیب پذیرتری برای بازی های روانی این بچه ها تبدیل کرده است؛ از نقش آفرینی تحسین آمیز رایلی کیو که در نیمه ی نخستِ فیلم سر در آوردن از انگیزه های واقعی اش را برای بچه ها (و مخاطبان) دشوار می کند تا معماری نحس و کلاستروفوبیکِ کلبه که در حصار برف و کولاک گرفتار شده است. مهم نیست آتش شومینه چقدر روشن است؛ مهم این است که انگار کلبه هرگز گرم نمی شود. شاید بزرگ ترین مشکل کلبه این است که به جای یک اتفاق جدید در کارنامه ی این فیلمسازان اُتریشی، همچون بازسازی انگلیسی زبان شب بخیر مامان احساس می شود.

5- فیلم The Platform

فیلم پلتفرم

کارگردان: گالدر گازتلو-اوروتیا 

 نویسنده: دیوید دسولا، پدرو ریورو

بازیگران: آیوان ماساگوئه، زوریان ایگلالور

میانگین امتیازات The Platform در IMDB: 7 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 73 از 100

خلاصه داستان: در آینده، زندانیان درون زندانی با سلول های عمودی موسوم به «حفره» نگهداری می شوند؛ هرروز یک سکوی مُعلق پُر از غذا و نوشیدنی از سلول های بالایی به حرکت در می آید و در حفره پایین می رود. در حالی که زندانیان سلول های بالایی از غذاهای سکو تغذیه می کنند، زندانیان سلول های پایینی از گرسنگی می میرند.

پلتفرم پیش از اینکه تمثیلِ تامل برانگیزی در بابِ درگیری های سیستمِ طبقاتی باشد، یک فیلمِ ترسناکِ رازآلود و خشن از تیروطایفه ی اره و به ویژه معکب است. هر سه بی مووی های کم خرجی هستند که با اجرای موفقیت آمیز جاه طلبی هایشان، بر محدودیت های بودجه شان غلبه می کنند؛ هر سه به کاراکترهایی می پردازند که در یک مکانِ بسته ی ناشناخته  و مرگبار چشم باز می کنند؛ هر سه پیرامونِ مکانِ عجیب، مرموز و کثیفی با یک معمارِ ناشناس می چرخند که قوانین، سازوکار، غافلگیری ها و اهدافِ خودشان را که کاراکترها به تدریج از آنها اطلاع می کنند دارند و هر سه فیلم هایی هستند که نانِ اتمسفرِ کنجکاوی برانگیزشان را می خورند؛ تماشای آن ها شاملِ همان احساسِ دل انگیزِ مواجه شدن با یک اثرِ هنری صیقل نخورده و ناهموار اما خلاقانه و پُرانرژی، نه در یک گالری هنری شیک و باکلاس، بلکه در گاراژِ یک مکانیک را دارند. پلتفرم با حفره، موفق به خلقِ ساختمانِ سورئالی می شود که با آن ابعادِ غیرممکنش و خصوصیاتِ فنتستیکالش حکمِ جهنمی ساخته شده به دستِ انسان را دارد که چیزی شبیه به آن را فقط می توان در یک دنیای آلترناتیو جُرج اورولی تصور کرد.

مکانی که گرچه نمونه اش از لحاظ فیزیکی نمی تواند در دنیای ما وجود داشته باشد، اما همزمان از یک رویای تب آلودِ نفرین شده ی دستوپیایی سرچشمه می گیرد. همچون یک هیولای غیرزمینی که گرچه چشمانِ کوچک مان قادر به هضم کردنِ مقیاسِ غیرقابل هضمش نیست، اما کماکان نمی توانیم جلوی خودمان را از خیره شدن به آن و احساس کردنِ تقلای چشمانمان در تلاشِ ناموفق شان برای بلعیدنِ هیبتِ دلهره آورش بگیریم. هیچ قهرمانِ واقعا خوش قلب یا هیچ تبهکارِ حقیقتا شروری در این فیلم یافت نمی شود. این فیلم نه یک نقدِ اجتماعی، بلکه یک خودنکوهی اجتماعی است. انسان ها در این فیلم نه قربانیِ یک نیروی خارجی، بلکه خودشان در آن واحد، متهاجم و قربانی هستند. در عوض، پلتفرم درباره ی محدودیت های احساسِ همدلی با دیگران است؛ درباره ی اینکه یک انسانِ خوب بودن در هرکدام از طبقاتِ هر جامعه ای چقدر سخت است؛ درباره ی اینکه به محض تهدید شدنِ دارایی ها و بقایمان، چقدر دور انداختنِ اصولِ اخلاقی مان و عبور از خط قرمزهایمان آسان می شود؛ درباره ی اینکه ما حتی در متمدن ترین و شیک ترین حالتِ ظاهری ممکن مان هم در پشت پرده در یک قتل عامِ دسته جمعی نقش داریم و عضو سمفونی تباهی و درماندگی یکدیگر هستیم؛ چه کاپیتالیسم و چه سوسیالیسم، هیچکدام نجات بخش نیستند؛ این فیلم درباره ی وحشتِ نهیلیستیِ میخکوب کننده  ی خصلتِ غیرقابل حلِ مبارزه  طبقاتی است.

4- فیلم The Rental

فیلم کرایه ای

کارگردان: دِیو فرانکو 

 نویسنده: دیو فرانکو، جو سوآنبرگ

بازیگران: دَن استیونز، آلیسون بِری

میانگین امتیازات The Rental در IMDB: 5/7 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 62 از 100

خلاصه داستان: دو زوج، ویلایی در کنار اقیانوس را برای اقامت در جریان تعطیلات آخرهفته کرایه می کنند. آنها پس از دیدار با صاحبِ ویلای کرایه ای شان به تدریج مشکوک می شوند که نکند او با کار گذاشتن دوربین در خانه، زندگی خصوصی شان را مخفیانه زیر نظر گرفته است. خیلی طول نمی کشد که خوش گذرانی آنها به سمت چیزی شرورانه تر و خون آلودتر تغییر جهت می دهد.

کرایه ای فیلمی است که قلبِ تپنده اش از تعلیقِ هیچکاکی روانی تشکیل شده است؛ خونِ نحس و آلوده ی مایکل مایرز در رگ هایش جاری است؛ خشونتِ غیرتشریفاتیِ صورت چرمی در چشمانِ بدجنسِ آنسوی صورتِ مُرده و پلیدش برق می زند و چهره اش را با سینمای وحشتِ پُست مُدرنِ آری اَسترها، جوردن پیل ها و جنیفر کِنت ها آرایش کرده  است. نتیجه به یک اسلشرِ آرام سوز منجر شده است که پُلی بینِ سادیسمِ بی تعارفِ سینمای گرایندهوسِ دهه ی هفتاد و هشتاد و نگرانی های مُدرنِ سینمای پسا-«وحشت» امروز احداث می کند؛ از یک طرف بافتِ بصری شیک و خوشگل و صیقل خورده ی فیلم های حالِ حاضر را دارد و از طرفِ دیگر از استخوان بندی اصیل، ساختارِ جمع و جور، روحیه ی پست فطرت، اتمسفرِ هولناک اما اغواکننده و بی رحمی اولداسکولِ بی مووی های اسلشرِ دهه ی هشتاد بهره می برد. در زمانی که ریبوتِ هالووین به خاطر عدمِ پیشرفت دادنِ فرمولِ مجموعه، قادر به بازگرداندنِ مایکل مایرز به شکوهِ هولناکِ گذشته اش نبود، کرایه ای به بهترین و بالغ ترین دنباله ی هالووینی که خودِ این مجموعه از ارائه ی آن عاجز بود تبدیل می شود (چیزی که فرانکو با تیپِ مایکلِ مایرزی تمام عیارِ آنتاگونیستش آشکارا به آن اعتراف می کند).

با وجود اینها، گرچه فیلم در نگاهِ نخست به خاطر آنتاگونیستِ «مایکل مایرز» وارش، لوکیشنِ «کلبه ای در جنگل» گونه اش، فعالیتِ تفریحی جوانانِ مایه دارش، معاشقانه های ممنوعه ی ناگوارشان و نماهای دیدگاهِ متجاوزی ناشناس در حینِ چوب زدنِ زاغ سیاهِ قربانیانش همچون ادای دِینی به اسلشرهای دهه ی هشتاد به نظر می رسد، اما در سطحی عمیق تر همچون فیلمی از سینمای میشائل هانکه احساس می شود. همان جنس از آزارِ هانکه ای که از گرفتار شدنِ کاراکترها در گردابی که زندگی شان را پیش از نابودی اجتناب ناپذیرشان، به شکنجه  ی ممتدی تبدیل می کند، در سراسرِ کرایه ای یافت می شود. فرانکو هم درست مثل هانکه به وحشتِ فیزیکی ای که از فروپاشی احساسیِ کاراکترها و فرو ریختنِ دیوارهای زندگیِ خصوصی و تجاوزِ نیروهای غریبه به داخلِ خانه ی امن و دنجشان سرچشمه می گیرد علاقه مند است. یکی از خصوصیاتِ کم نظیرِ کرایه ای این است که گرچه تشخیص دادنِ بسیاری از منابعِ الهامش آسان است، اما فرانکو با جلوگیری از تنزل پیدا کردنِ فیلمش به یک چهل تیکه ی بی هویتِ ناجور و متناقض، فیلمِ یکدستی را تحویل مان می دهد که همچون چشم اندازِ یگانه ی خودش از کنار هم قرار دادنِ منابعِ الهامش احساس می شود. نتیجه، یکی از بهترین فیلم های ترسناک 2020 است.

3- فیلم The Vast of Night

فیلم وسعت شب

کارگردان: اَندرو پترسون 

 نویسنده: اندرو پترسون، کریگ دابلیو، سَنگر

بازیگران: سیرا مک کورمیک، جیک هوروویتس

میانگین امتیازات The Vast of Night در IMDB: 6/7 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 84 از 100

خلاصه داستان: در یک شب مرموز در دهه ی 50، دو جوان به جستجو برای کشف منبع فرکانسِ رادیویی اسرارآمیزی که در شهر کوچکشان شنیده می شود می پردازند.

وسعت شب در حالی که دوربین با نزدیک شدن به صفحه  ی یک تلویزیونِ قدیمی دهه ی پنجاهی با آنتن های خرگوشی، اتاق پذیرایی را برای قدم گذشتن به بُعد آنسو ترک می کند، با این مونولوگ کلید می خورد: «در حال وارد شدن به قلمروی مابینِ هر چیزِ سِری و فرامو  ش شده هستید؛ باریکه ای در میانِ کانال ها، موزه ی مخفی بشریت، کتابخانه ی خصوصی سایه ها. همه و همه بر صحنه ای شکل گرفته از راز و رمز که فقط روی فرکانسی بینِ منطق و افسانه دریافت می شود؛ در حال وارد شدن به تئاتر تناقص هستید. اپیزودِ امشب… وسعتِ شب». این افتتاحیه به طرز هنرمندانه ای بلافاصله بهمان می گوید با چه جور فیلمی طرف هستیم: وسعتِ شب نه یک علمی تخیلی آینده نگرانه، بلکه یک علمی تخیلی رِترو است که به راحتی می تواند خودش را به عنوانِ اپیزودِ پخش نشده ای از سریالِ «منطقه ی گرگ و میش» جا بزند؛ چیزی که قرار است ببینیم، چه از نظرِ کارگردانی زیباشناسانه و چه از نظرِ جنسِ داستانگویی اش، چیزی خوابانده شده در ادویه ی تند و آتشینِ «گذشته» است.

 وسعتِ شب با وحشتِ جدی بشقاب پرنده ها و آدم فضایی ها کار دارد. اگر تصور می کنید که ایده ی بشقاب پرنده ها در دنیایی که ژانرِ علمی تخیلی با ترس های جدیدتر به روز شده است، بیش از اندازه کهنه است، اشتباه می کنید. این فیلم ایده اش را کاملا جدی می گیرد و تمام عزمش را جزم می کند تا بهمان ثابت کند که چرا یک زمانی عاشقِ ای .تی ها و برخورد نزدیک از نوع سوم ها بودیم و چرا هنوز می توانیم این شیفتگی را در اعماقِ وجودمان کشف کنیم. وسعتِ شب بیش از یک فیلمِ سینمایی، یک درامِ رادیویی است و این تعریف نه تنها نقطه ی ضعف نیست، بلکه بزرگ ترین نقطه ی قوتِ فیلم است. تکیه ی فیلم روی دیالوگ، به دیالوگ های قدرتمندی برای کشیدنِ شخصیت پردازی، تعلیق آفرینی و معماپردازی روی دوش هایش نیاز دارد و وسعتِ شب از این نظرِ بی نیاز است. دیالوگ ها باتوجه به ادبیاتِ دهه ی 50، طبیعی، بامزه و تند و تیز هستند و کیفیتِ واقع گرایانه ای دارند. نگاهِ رُمانتیک و عمیقا مشتاقِ این فیلم به آسمانِ شب، آن قدر هیپنوتیزم کننده است که یا شما را به فکرِ خریدنِ تلسکوپ می اندازد، یا برای بازخوانی داستان های آیزاک آسیموف و آرتور سی. کلارک ترغیبتان می کند. همه ی اینها آن را به یکی از ترسناک ترین فیلم های 2020 تبدیل می کنند.

2- فیلم The Wolf of Snow Hollow

فیلم گرگ اِسنو هالو

کارگردان: جیک کامینگز 

 نویسنده: جیک کامینگز

بازیگران: جیک کامینگز، رابرت فارستر، ریکی لیندهوم

میانگین امتیازات The Wolf of Snow Hollow در IMDB: 6/3 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 67 از 100

خلاصه داستان: پس از اینکه دو جنازه ی تکه و پاره شده در جریان قرص کامل ماه در یک شهر کوهستانیِ کوچک پیدا می شوند، افسر پلیس واقع بینِ شهر با تمام مقاومت هایش نمی تواند جلوی خودش را از چنگ انداختن به دلایل ماوراطبیعه برای توضیح این قتل های فجیح بگیرد: اینکه همه چیز زیر سر گرگینه هاست!

جیم کامینگز با تاندر رود، نخستین تجربه ی کارگردانی اش که یک مطالعه ی شخصیتی  بود، سروصدای زیادی در جشنواره ی فیلم «جنوب از جنوب غربی» به راه انداخت، اما او با دومین فیلمش گرگ اِسنو هالو به طرز غیرمنتظره ای به سمت فیلمسازی ژانر تغییر مسیر داده است. نتیجه، پاسخی به این سوالِ هیجان انگیز است: چه می شد اگر کُمدی ابسورد فارگوی برادران کوئن را با یک فیلم ترسناکِ گرگینه محور ترکیب می کردیم؟ داستان پیرامونِ افسر پلیسِ شهر کوچکی در گوشه ی برفی و دوراُفتاده ای از آمریکا به اسم جان مارشال می چرخد که با کشمکش های شخصی فراوانی در زندگی اش درگیر است؛ او نه تنها در پروسه ی ترک اعتیادش به الکل به سر می برد، بلکه پدرش (آخرین نقش آفرینی رابرت فارستر پیش از مرگش) مریض است و همسر سابقش هم چشم دیدنش را ندارد و در همین حین، سعی می کند رابطه اش را با دخترش نیز ترمیم کند. در چنین شرایط شکننده ای است که جان با چالش برانگیزترین پرونده ی زندگی اش مواجه می شود: یک قاتل سِریالی که قربانیانش را تکه تکه می کند و هر شب از خودش یک کُشته به جا می گذارد. یا حداقل این اولین چیزی است که پلیس برای توضیح این قتل ها به آن فکر می کند.

گرچه جان در مقابل نسبت دادن این حوادث به چیزی ماوراطبیعه مقاومت می کند، اما مردم باور دارند که همه چیز زیر سر یک گرگینه ی واقعی است که در تپه های اطراف شهر زندگی می کند. کامینگز چند سکانس با محوریت بی کفایتی و بی عُرضگی پلیس ها در حین انجام کارشان نوشته است، اما آنها به جای اینکه کاملا با هدف کمدی نوشته شده باشند، یادآور پلیس بازی های کاراگاهان خاطرات قتل هستند: به تصویر کشیدن اینکه چگونه آدم های عادی از شدت اضطراب ناشی از عدم موافقت با یکدیگر درباره ی رسیدگی به چیزی غیرقابل تصور دست به کارهای احمقانه ی خنده داری می زنند. تمرکز کامینگز این است که این پرونده چگونه جان را تحت تاثیر قرار می دهد؛ او یک قهرمانِ تیپیکال سینمایی نیست؛ او فقط یک آدم عادی است که به درون یک موقعیتِ کابوس وار پرتاب شده است. می توان نسخه های دیگری از این فیلم را تصور کرد که یا بیش از حد روی جنبه ی قهرمانانه ی جان تاکید می کنند یا او را به یک کودنِ دست و پاچلفتی تنزل می دهند. در عوض، جان چندبُعدی تر و اُرگانیک تر از آن است که به یک شخصیت یکنواخت خلاصه شود. گرچه تاثیرگیری های کامینگز (از فیلم های هیولایی کلاسیک یونیورسال تا جان کارپنتر) در سراسر تار و پودِ زبان بصری و تکنیک های تعلیق آفرینی اش بافته شده است، اما او هرگز به ارجاعات آشکار که معمولا فیلم های هم ردیفش را به یک تقلیدِ توخالی تنزل می دهند تن نمی دهد. این فاکتور برای افزودن آن به جمع یکی از بهترین فیلم های ترسناک 2020 کافی است.

1- فیلم Unhinged

فیلم نامتعادل

کارگردان: دریک بورت 

 نویسنده: کارل السوورث

بازیگران: راسل کرو، کارن پیستوریس

میانگین امتیازات Unhinged در IMDB: 6/1 |  میانگین امتیازات در متاکریتیک: 40 از 100

خلاصه داستان: ریچل یک مادر مجرد است که در صبح روزی که برای هرچه زودتر رسیدن به سر کار دیر کرده است، در مسیر رساندن پسرش به مدرسه، توجه ی راننده ی یک وانت را سر یک چهارراه با بوق های ممتدش به خود جلب می کند. وقتی ریچل از عذرخواهی کردن از مرد به خاطر بوق های اعتراضی اش امتناع می کند، مرد تصمیم می گیرد با تبدیل کردن امروز به بدترین روز زندگی ریچل به او ثابت کند که او تنها کسی نیست که از گیر کردن در ترافیک کلافه است.

اکثر فیلم های موج نوی وحشتِ اخیر سینما همچون غذای سنگینی برای هضم کردن و تکالیف طاقت فرسایی برای حل کردن به نظر می رسند؛ آن ها داستان های سورئالی درباره ی بحران های اگزیستانسیال با مضمون های تاثیرگرفته از تئوری های یونگ و فروید که به زلزله های تکان دهنده ی روانی منجر می شوند هستند؛ هیچکدام از اینها بد نیست، اما بعضی وقت ها برای تنوع هم که شده به فیلم های یک بارمصرفی نیاز داریم که ماهیت احمقانه  شان در کمال بی شرمی، بزرگ ترین نقطه ی قوتشان است؛ نامتعادل که شبیه یکی از بی مموی های عصر به پایان رسیده ی نوارهای وی اچ اِس احساس می شود، یکی از آنهاست. راسل کرو ستاره ی فیلم است. نمونه ی مشابه ی کاراکتر کرو در این فیلم را احتمالا در هزاران هزار درامِ ضعیف دیگر دیده اید؛ یک مرد تنهای از کوره در رفته که در یک شبِ بارانی پشت فرمان ماشینِ شاسی بلندش نشسته است. او که احتمالا مست است، درحالی که زیر لب غُرغر می کند، محو تماشای جرقه ی اغواکننده ی چوب کبریتش شده است و با حلقه ی ازدواجش بازی بازی می کند، انجام کاری احمقانه را در ذهنش مرور می کند.

اما با وجود این، کرو کماکان روش های تازه ای برای جلوگیری از سقوط این کاراکتر به اعماق دره  ی ملال و کلیشه پیدا می کند. او با چشمان ورقلمبیده اش، لهجه ی جنوبی اش، صورتی که به جولانگاهِ تیک های عصبی تبدیل شده است، فیزیک خیکی و تنومندش و پیشانی  عرق کرده اش با کمترین کمک از فیلمنامه، کاملا در قالب یک آدم عادی که عنان از کف داده است ذوب می شود و کاملا به عنوان کسی که درِ یک خانه را می شکند و شروع به قتل عام ساکنانش می کند باورپذیر است. نقش آفرینی کرو به تنهایی جور بخشی از کمبودهای فیلمنامه را می کشد؛ به طوری که بعضی وقت ها کرو خشم و عصیانی که درون این مرد زبانه می کشد را به شکلی با چشمان و زبان بدنش منتقل می کند که احتمال اینکه فریب بخورید و فکر کنید با فیلمنامه ی پُرجزییاتی طرف هستید بالاست. نامتعادل اگر به خاطر حضور پُررنگ اسمارت فون ها و اینترنت در داستانش نبود، می توانست بدون اینکه کسی شک کند خودش را به عنوان فیلم فراموش شده ای از دهه ی 90 که در تمام این مدت در حال خاک خوردن در اتاق بایگانی استودیو بوده است جا بزند.