آیا سریال عاشقانه فصل دوم آمده است

توزیع اولین قسمت فصل دوم سریال دل

سریال دل به کارگردانی منوچهر هادی و تهیه کنندگی جواد فرحانی از سیزدهم آذر به نمایش خانگی آمد و آخرین قسمت از فصل اول این سریال هفتم اسفندماه در نمایش خانگی توزیع شد.

فصل دوم سریال دل از امروز 14 اسفندماه در شبکه نمایش خانگی توزیع شد.

پوستر اولین قسمت از فصل دوم سریال دل

منوچهر هادی کارگردان سریال دل با انتشار تصویری از پوستر این سریال خبر از توزیع اولین قسمت این سریال در نمایش خانگی داد.

فصل اول سریال دل در سیزده قسمت در نمایش خانگی توزیع شد و چهاردهمین قسمت این سریال امروز به نمایش خانگی آمد.

بازیگران سریال دل عبارتند از :

بهرام افشاری، بیژن امکانیان، افسانه بایگان، حامد بهداد، ساره بیات، کوروش تهامی، سعید راد، لیلا زارع، علی سخنگو، مهراوه شریفی نیا، تینو صالحی، مهدی کوشکی، نسرین مقانلو و یکتا ناصر بازیگران سریال دل را تشکیل میدهند.

دل سریال عاشقانه دیگری از منوچهر هادی است که با ماجرای ازدواج دو جوان به نام آرش و رستا آغاز شد و به داستانی ماجراجویانه و پنهان ختم شد که در دومین فصل این سریال باید به تماشای آن بنشینیم.

در این مطلب، توضیحاتی درباره زمان پخش سریال گیسو همراه با خلاصه داستان عاشقانه 2 خواهیم داشت! با ما همراه باشید. تصویربرداری فاز اول سریال نمایش خانگی گیسو به کارگردانی منوچهر هادی و به تهیه کنندگی هومن کبیری چندی پیش به پایان رسید تا این سریال پربازیگر سرانجام به پخش برسد!

با پایان سال عجیب 2020 و به تعلیق درآمدن پخش بسیاری از انیمه ها، سال 2021 به یکی از پربارترین سال هایی تبدیل شده، که علاوه بر انیمه های جدید درخشان، سری جدید انیمه های محبوبی که پخش آن ها به تعلیق افتاده بود را نیز در خود جای داده است. پس از فصل زمستان که با انیمه هایی چون فصل آخر انیمه اتک آن تایتان، فصل دوم انیمه Beastars و دیگر انیمه ها تجدید قوا کردیم، اکنون باید خود را برای فصل زیبای بهار با انیمه های فوق العاده ای چون فصل پنجم انیمه مدرسه قهرمانانه من، فصل سوم انیمه سبد میوه، فصل دوم انیمه خوش ساخت مگالوباکس و بسیاری انیمه های هیجان انگیز جدید آماده کنیم. به همین دلیل، ما در این بخش به منظور آسان تر شدن انتخاب تماشای انیمه های فصل، به معرفی انیمه های فصل بهار 2021 می پردازیم. پس با ما همراه باشید.

فصل پنجم انیمه My Hero Academia | انیمه های فصل بهار 2021

فصل دوم 2 سریال مانکن کی ساخته خواهد شد؟

قسمت آخر سریال مانکن همه را شوکه کرد؛
مرگ کاوه، ژیلا و اخگر اتفاقی بود که شاید کمتر کسی پیش بینی می کرد.
در این میان اکثر بینندگان این سریال از مرگ کاوه ناراحت شدند.

پیش از این پیش بینی های متفاوتی درباره پایان سریال مانکن مطرح شده بود
اما چنین پایانی واقعا قابل پیش بینی نبود. آن هم وقوع قتل به دست آبتین.

سریال مانکن یکی از پربیننده ترین سریال های خانگی بود که توانست هر مخاطبان زیادی را جذب کند؛
مخاطبانی که هر هفته منتظر قسمت جدید این سریال بودند تا ببینند برای شخصیت های آن چه اتفاقی می افتد.

پیش بینی های نادرست درباره آخر سریال مانکن

این سریال عاشقانه و حادثه ای با جدایی کاوه و همتا از یکدیگر شروع و پای اخگر و کتی به داستان باز شد.
در یک سوی ماجرا کاوه و همتا شخصیت های مثبت سریال بودند که البته بهرام و بعدها ژیلا نیز به آنها کمک می کردند.
در سوی دیگر اخگر و کتی شخصیت های منفی بودند اما کتی به اندازه اخگر مورد نفرت نبود.

بسیاری از بینندگان سریال پیش بینی می کردند اخگر در پایان دستگیر و زندانی شود اما او نیز کشته شد.
از سویی خیلی ها نظر داده بودند که کاوه و همتا در پایان به هم می رسند و ازدواج می کنند.
حتی برخی بینندگان گفته بودند این زوج با ثروت همتا از معدن پدرش زندگی مرفهی خواهند داشت اما پیش بینی آنها غلط از آب درآمد.

نظرات مردم به مرگ کاوه در سریال مانکن

مرگ کاوه خیلی ها را شوکه و غافلگیر کرد.
هیچ کس دوست نداشت چنین اتفاقی بیفتد.
به همین دلیل نظرات درباره پایان این سریال عموما منفی است؛
منفی نه از جهت قوت فیلمنامه یا کارگردانی بلکه به دلیل اتفاقی که برای شخصیت اصلی ان رخ داد.

زهرا نوشته است: من از صبح حالم بد است.
واقعا نمیدونم چیکار کنم حالم خوب شه فک کنم دارم افسرده میشم آخه این چه پایانی بود که براش درنظر گرفتن اون از اولش که اونجوری شروع شد اینم از آخرش که این جوری تمموم شد به امید این سریال رو میدیدیم که کاوه و همتابه هم برسن.

نرگس نوشته است: اعصابم خورد شد. چرا اینجوری شد؟ چرا نقش اولش مرد؟
خب میومدین یه جوری فیلمو میساختین که خانواده اخگر کشته بشن نه ژیلا با کاوه.

جواد نوشته است: کاوه نباید میمرد. خیلی بد شد که مرد اما فیلم یه جورایی خاص تر شد.

مخاطب دیگری نوشته است: شش ماه نشستیم این فیلمو دیدیم آخرش هم روحیمون را خراب کردن جوونای مردم کم مشکل دارن که با دیدن ته فیلم های اینا افسرده هم میشن.

یکی دیگر از بینندگان سریال مانکن نوشته است: این همه منتظر عشق اینا دست آخر همه شدن تنها خیلی خیلی بد تموم شد.

هما نوشته است: شاید نمیره بره تو کما تو یک سایت نوشته بود امکان ساخت فصل دوم سریال مانکن هست اگه فصل دوم ساخته بشه توش کاوه نباشه بی معنی هست شاید نمیره امیدوارم کاوه نمیره چون خیلی پایان تلخ داره بره تو کما و کتی برگرده از آبتین انتقام بگیره و همتا هم به کتی کمک می کنه…

فصل دوم 2 سریال مانکن

نظرات خود را در مورد ساخت فصل دوم این سریال بیان کنید

سریال عاشقانه 2 منوچهر هادی به نام سریال گیسو به شبکه ی نمایش خانگی آمد و آیا باید انتظار ویژه ای از این کار داشته باشیم؟ واضح است که نه. با نقد و بررسی سریال گیسو با پی اس ارنا همراه شوید.

• نقد قسمت اول
• نقد قسمت دوم
• نقد قسمت سوم و چهارم
• نقد قسمت پنجم و ششم
• نقد قسمت هفتم و هشتم
• نقد قسمت نهم و دهم
• نقد قسمت یازدهم و دوازدهم
• نقد قسمت سیزدهم و چهاردهم

نقد قسمت اول سریال گیسو

سهیل (محمد رضا گلزار) در مهمانسرایی زندگی می کند و با بی پولی دست و پنجه نرم می کند تا این که همسرش پگاه (ساره بیات) به سراغ او می آید و درخواستی عجیب از سهیل دارد. از طرفی یونس شکیبا (مسعود رایگان) هنوز درگیر ماجراهای حقوقی و رسوایی های گیسو است و…

در صنعت سریال سازی جهانی معمولا روال بر این است که وقتی فصلی از یک سریال تمام می شود، فصل های بعدی هم ساختاری جذاب و جداگانه از فصل های قبلی داشته باشد. حتی به علت اینکه ممکن است یک سریال توسط شبکه ادامه پیدا نکند و تولیدش متوقف شود، نویسندگان تلاش می کنند تا هر فصل را طوری بنویسند و طراحی کنند که بتوان به نتیجه ای رسید و کار نصفه و نیمه نماند و اگر قرار است فصلی جدید برای سریال ساخته شود، اپیزود اول هر فصل بیشتر شروعی جذاب است برای ادامه داستان نه اینکه فقط ادامه ای باشد از فصل قبل.

سریال گیسو که مشخص هم نیست قرار است مثلا اسپین آف باشد یا فصل دوم عاشقانه، قسمت اولش اصلا اول نیست! این قسمت در ادامه ی قسمت آخر عاشقانه است (در نظر بگیرید که با یک جست و جوی کوچک و خواندن دو خط خلاصه‎ی داستان و دیدن این قسمت از گیسو، کل ماجرا را کاملا متوجه می شوید و نیازی به دیدن سریال عاشقانه نیست). حال این مورد برای یک سریال فاجعه محسوب می شود.

قسمت اول گیسو با یک تعقیب و گریز که قرار است هیجانی باشد شروع می شود. دو مردی که مشخص است استخدام شده اند تا گیسو را (که در سریال عاشقانه مهناز افشار نقشش را بازی می کرد) از بین ببرند. همان اول حیرت کرده بودم که آیا این دو نفر یک جورهایی قرار است هیت من سریال باشند؟ از آن مزد بگیرهای خلاف کار که در بیشتر فیلم ها و سریال های آمریکایی هم هستند. اما دیالوگ های شل و ول و سر و وضع کلیشه ای شان که کم مانده بود دو نفر دوبلور هم به جایشان صحبت می کرد که برگردیم به دهه 60 و 70 سینما و سریال های وطنی خودمان، اصلا اجازه نمی داد که از حضور این دو شخصیت احساس خطر کنم. سریال گیسو همین طور بیننده را حیرت زده می کند تا به پایان قسمت برسد.

منوچهر هادی با ساخت فیلم های من سالوادور نیستم و رحمان 1400 و سریال های عاشقانه و دل به خوبی نشان داده است که کارگردانی بلد نیست یا بهتر است بگوییم بی سلیقه است. هم چنان هم اصرار دارد که این بی سلیقگی را به رخ بکشد. دیگر بهتر است رودربایستی را کنار بگذاریم. هیچ نگاه ویژه ای در قسمت اول سریال گیسو وجود ندارد. نه بازی های خوب داریم، نه طراحی صحنه مناسب که حداقل به من بیننده حس یک لوکیشن واقعی بدهد. این که برویم، چند مکان را در شهر پیدا کنیم، دوربین را بکاریم و نهایت یک گلدان در گوشه ای از تصویر بگذاریم یا دو عدد شلوار از دیوار آویزان کنیم یا اوج خلاقیتمان این باشد که یک صندلی زرشکی برای دکتر بیمارستان انتخاب کنیم که نشد طراحی صحنه.

می رسیم به بحث شیرین نویسندگی سریال گیسو که توسط علیرضا کاظمی پور و سعید جلالی که هر دو نفر، سریال عاشقانه را هم در کارنامه خود دارند، نوشته شده است. در این سال ها که به سختی بعضی فیلم ها و سریال های ایرانی را دیده ام همیشه برایم سوال بوده که این دیالوگ هایی که از دهان بازیگرها بیرون می آید را نویسندگان عزیز کجا شنیده اند؟ خیابان؟ مغازه؟ محل کار؟ در میان مردم؟ دقیقا این سبک مصنوعی دیالوگ نوشتن از کی و کجا به فیلم و سریال سازی ما رسید؟

اصلا نیازی هم نیست دوستان بروند و از کف خیابان صدای مردم را جمع کنند. مگر خودشان با افراد دیگر صحبت نمی کنند؟ یعنی واقعا همه ایرانی ها اینقدر لوکس و تمیز با هم صحبت می کنند؟ هر صحنه از سریال گیسو تصور می کردم که بازیگران دارند مستقیم از روی کاغذ حرف می زنند. نه حسی، نه واقعیتی جذاب که ما را به درون دنیای داستان ببرد. هیچ. تمام. انگار امیدی به درست شدن فیلم نامه ها و از همه مهم تر دیالوگ نوشتن نیست. در سریال گیسو هر چند دقیقه یک بار بازیگری (حالا فرقی نمی کند محمد رضا گلزار باشد، ساره بیات یا حسین یاری) چیزی می گوید و همان لحظه یک ملودی سوزناک می شنویم و باید به زور تحت تاثیر قرار بگیریم و با ملودرام عاشقانه ی منوچهر هادی حس بگیریم، همراه بشویم و به احتمال زیاد اشک بریزیم.

قسمت اول سریال گیسو سر و شکل ندارد. بی هویت است. نه به ایران ربط دارد و نه به تهران. ادای یک درام شهری را در می آورد اما دستش از همان دقایق اول و صحنه ی اکشن مصنوعی اش و باران باریدنش که تو ذوق می زند. نماهای اضافی هوایی که در اینستاگرام خیلی بهترش را می توان پیدا کرد رو می شود. سریال گیسو اگر می خواهد سر و شکل سریال بگیرد در قسمت های بعدی کار سختی در پیش رو دارد. فکر کنم باید معجزه ای رخ بدهد.

قسمت دوم سریال گیسو

مقدمه ای کوتاه و سپس تیتراژ و شروع قسمت. این فرمول شروع شدن بسیاری از سریال ها است و گیسو هم چنین مسیری را پیش گرفته است. اما با راه و روش مخصوص به خودش.

در قسمت اول گیسو مقدمه ای که قرار هم بود هیجان انگیز باشد را دیدیم. دو هیت من سریال با اسلحه ای به لاستیک ماشینی که به نظر می رسد گیسو در آن نشسته باشد تیر می زنند و ماشین چپ می کند و از پل به پایین پرتاب می شود. در قسمت دوم مقدمه ی هیجان انگیز یا کنجکاو برانگیز چیست؟ رضا شکیبا (حسین یاری) به پیمان (هومن سیدی) زنگ می زند تا به خاطر مرگ خواهر پیمان، او به ایران بیاید. خانواده به بدرقه وی در فرودگاه می روند. محمدرضا گلزار می گوید: اه، پیمان اومد. خانواده می پرسد پیمان کجاست و گلزار می گوید اوناهاش، اون جلیقه مشکیه. مقدمه تمام می شود و به سراغ تیتراژ طولانی سریال می رویم که با یک آهنگ پاپ پر شده است.

و این قسمت رسما شروع می شود.

این که پیمان آمد، دقیقا هیجانش کجاست را متوجه نشدم. شاید قرار است ورود پیمان در داستان تاثیر زیادی داشته باشد. اما اگر بر فرض چنین چیزی هم درست باشد آیا آمدن پیمان به داستان باید اینقدر باسمه ای باشد؟ و رسیدن پیمان هم خودش ماجرایی جداگانه است. هومن سیدی نقش جوان تخس و پررو کلیشه ای ایرانی را بازی می کند. اصلا سیدی در این سریال هدایت شده است؟ خودش چنین نگاه کهنه و بی خاصیتی به شخصیتش داده است یا منوچهر هادی؟ اصلا برایشان مهم بوده است که پیمان از حالت تک بعدی بیرون بیاید؟ نیازی به پیچیده کردن شخصیت بوده است؟ نویسنده  ها این وسط کجا هستند؟

  نقد فیلم گیج گاه

البته باید کمی هم انصراف به خرج بدهم. این قسمت گیسو در چند جا من را به خنده انداخت و همه می دانیم که خنده برای روان و جسم مفید است. اتفاقا مدتی هم بود فیلم یا سریال کمدی ندیده بودم و این قسمت از گیسو ناخواسته به یک کمدی تبدیل شد. صحنه های جدی این سریال خنده دار می شود و صحنه های خنده دارش اتفاقا لوس و بی مزه هستند.

در این قسمت، هم سکانس های مربوط به بهشت زهرا و ادامه ی مراسم در تالار خنده دار بود و هم صحنه ی دستگیری محسن شکیبا (علیرضا زمانی نسب) که توسط چند مامور خوش تیپ و مودب تحویل مقامات شد. (و این که من علاقه ی فیلم سازان، چه ایرانی و چه خارجی را نمی فهمم که چرا همیشه باید در وسط عزا یا عروسی یک اتفاق دراماتیک مثل دستگیری فردی رخ بدهد). سکانس درگیری سهیل با مردی که مزاحم پگاه شده بود هم کاملا حس مثبتی به من داد و باعث خنده ام شد و حالا مطمئن هستم که گیسو قرار است در قسمت های بعدی خنده دارتر هم بشود.

سریال گیسو ادعای به روز بودن هم دارد. هم به دنبال مفسدین اقتصادی است و هم نگران وضعیت فرزندآوری. پگاه به شدت دلش بچه می خواهد و به دنبال سرپرستی یک دختر کوچک است. بله، تا به این جا همه چیز انسانی است و با پیام اخلاقی مناسب. اما پگاه برای سرپرستی می خواهد به بازرسان دروغ بگوید که یک زندگی عاشقانه را با سهیل دارد. یعنی همین شروع مادر شدنش قرار است با یک دروغ بزرگ باشد. و شخصیتی که ساره بیات آن را بازی می ‎کند (و مشخص هم است در بیشتر صحنه ها، رنگ صورتش کمرنگ شده است تا آرایشش واضح نباشد و همین هم باعث شده است پگاه شبیه به یک روح در فیلم های ترسناک بشود) مشخص است که از مشکلات روحی و روانی رنج می برد و ایشان که نه در زندگی بیرونی اش وضعیت مناسبی دارد و نه درونش، می خواهد در خودخواهی کامل بچه ای را وارد این زندگی آشفته کند و پس فردا روزی آن دخترک هم تبدیل بشود به یک انسانی که با انواع مشکلات روحی دست و پنجه نرم می کند.

سریال گیسو اگر قرار است دلسوز جامعه و مردمش باشد بهتر بود شخصیت پردازی و داستانش را طور دیگری تعریف می کرد. و البته می دانم که هیچ دلسوزی ای در کار نیست. فقط پولی باشد و دور هم سریالی بسازیم و آن را پخش کنیم و خوشحال باشیم تا کار بعدی که قرار است آب بندی اش کنیم.

قسمت سوم و چهارم

روی بیلبوردهای تبلیغاتی سریال گیسو، عکس مثلث گلزار، سیدی و یاری خودنمایی می کند. هر سه نشسته اند و دارند اکس باکس بازی می کنند و اتفاقا برای بیننده این نوع از آثار ترکیب نسبتا جذابی هم است و حالا با ورود پیمان، این مثلث تبلیغاتی رسما کار خودش را در سریال شروع کرده است.

پیمان در نهایت پررویی از همسر اولش جدا شده است و با دختری ایتالیایی به نام لوسیا (جولیا پانلی) به کشور برگشته است. لوسیا گویا بچه ای سر راهی بوده است که پدر و مادرش او را رها کرده اند و او هم طی اتفاقاتی (یا به قول سهیل، خوش شانسی اش) سر از ایتالیا درآورده و آن جا بزرگ شده است. حالا طی قول و قراری مرموز بین لوسیا و پیمان، او به عنوان همسر پیمان به ایران برگشته است تا به کمک پیمان بتواند پدر و مادر اصلی اش را پیدا کند.

این یکی از خط های داستانی است که در قسمت سوم و چهارم سریال گیسو میبینیم. از طرفی حاج یونس مشکلات قضایی اش شدت گرفته است. پسرش حالا در زندان است و همسر و فرزندان پسرش هم بی قرار شده اند. پلیس فاتب به دنبال خودش و خانواده اش است و از آنها بازجویی می کند. گروهی که مثلا قرار است شبیه مافیا باشند حاج یونس را تهدید می کنند تا پولشان را پس بدهد اما او می خواهد پنهانی پول را به دست پسر کوچکش رضا برساند. رضا حالا پیمان و سهیل را هم در جریان ماجرا قرار می دهد و از آنها برای حل شدن این مشکل کمک می خواهد. سهیل همچنان درگیر همسرش پگاه است. پگاه از طرفی نتوانسته است سرپرستی دختربچه ای را که مدت ها پیگیرش بود بگیرد و همین طور بو برده است که منشی شرکتش پنهانی از مطب برای سقط جنین دیگران استفاده می کند. در نهایت سر و کله خانم مرموزی به نام کتایون آزاد (هانیه توسلی) پیدا شده است که فقط به دنبال این است که برای امور تبلیغاتی رستورانش از سهیل و شرکایش استفاده کند.

چنین خلاصه ای برای یک ملودرام ایرانی آن قدر هم بد نیست. ما بالاخره با سریالی به نام گیسو سر و کار داریم که قرار است جای سریال های ترکیه ای را پر کند و به فرهنگ ما نزدیک تر باشد. منتها چیزی که من نوشتم کلا چند خط است و چیزی که روایت می شود در دو قسمت 46 و 53 دقیقه ای اتفاق می افتد. (بماند که هر قسمت، سرجمع تقریبا 10 دقیقه تیتراژ اول و آخر دارد). این سریال همه چیز را بیهوده طولانی می کند. یک زمان هایی واقعا نیاز نیست کامل نشان بدهیم که یک نفر سوار ماشین می شود. صحبت می کند. از ماشین پیاده می شود و منتظر می شود ماشین از کنارش عبور کند. این وضعیت از دو حالت خارج نیست. یا تدوینگر کارش را بلد نیست یا این که اصلا پلان های ضبط شده  بدردبخور دیگری وجود ندارد که تدوینگر بخواهد از آن ها استفاده کند. که من تصور می کنم در سریال گیسو حالت دوم محتمل تر است.

حالا میخواهم نکته ای مثبت از این سریال بگویم. هومن سیدی برعکس سکانس مضحک ورودش به سریال، در این دو قسمت بد بازی نکرد. حداقل کارش این بود که چند جایی بار کمدی سریال را به دوش می کشید و من بیننده را به خنده می انداخت. خنده ای که ربطی به مسخره بودن سریال ندارد. (برعکس اکثر سکانس های عصبانیت پگاه که اگر خنده دار است از ضعف سریال و کارگردانی است). سیدی و گلزار توانایی کمیک بالایی دارند و در عین جدی بودند بلدند که از بیننده خنده بگیرند و مثلثی که اول مطلب نوشتم می تواند ترکیب خیلی جذاب تری هم بشود اگر حسین یاری بهتر هدایت می شد.

اما اگر سیدی و گلزار در سکانس هایی خوب هستند هیچ ربطی به کارگردانی ندارد. گیسو اصلا کارگردان ندارد. انگار که گروهی تصمیم به ساخت سریالی با چند چهره داشته اند. قرارداد ها و فیلم نامه ای معمولی آماده شده است. حالا وقت کرایه وسایل فیلمبرداری و صدابرداری است و وقتی همه چیز آماده شد. همه دست به دست هم داده اند تا چیزی به اسم گیسو بسازند. جای دوربین در این سریال اولین و ابتدایی ترین ایده ای است که به ذهن هر نفر می رسد. بعید بدانم برای ساخت سریال گیسو ذره ای عمیق فکر شده باشد. البته من هم انتظاری از این اثر ندارم ولی به هر حال این مسائل را باید همیشه گفت و تکرار کرد تا بلکه روزی، جایی و وقتی، این صحبت ها و نقدها و یادداشت ها باعث شود فرجی در این سیستم معیوب فیلم و سینمای ایران حاصل شود.

  پایان همکاری منوچهر هادی با سریال گیسو

قسمت پنجم و ششم

در سایت های معتبر انگلیسی، برای خیلی از سریال ها نقد های اپیزودی منتشر می شود. این رسم چند وقتی است که در محتوای وب فارسی هم راه افتاده است. به خاطر سریال های متعدد شبکه نمایش خانگی حالا وقت آن رسیده است که قسمت به قسمت و جداگانه به سریال ها پرداخته شود. اما نکته ای در این میان است. در فضای نقد انگلیسی زبان قرار نیست هر سریالی پخش شود به صورت قسمتی درباره اش نقد بنویسند. اصلا مگر می شود به این همه سریال رسید؟ مثلا سریال هایی مثل سوپرگرل یا سی اس آی در سایت های با نام و نشان نقد اپیزودی نمی شوند. شاید در بعضی موارد نادر درباره کلیت فصل یا روند سریال یادداشتی نوشته شود. چون همه می دانیم که کیفیت این سریال ها چیزی نیست که بخواهیم درباره اش بنویسم و وقت بگذاریم. مگر اینکه سایت هایی توسط طرفداران یا همان فن های سریال ساخته شود و در تاپیک های جداگانه ای درباره سریال بحث شود.

در ایران به تعداد شبکه های آمریکایی و انگلیسی و حالا به لطف نتفلکیس، آلمان، هند، اسپانیا و … سریال ساخته نمی شود. که مساله ای طبیعی است. نه کشش متنی داریم و نه حتی با این که ساز و کار مالی بی در و پیکری داریم، اما همچنان توانایی تولید بیش از حد سریال وجود ندارد. (بماند که با توجه به صف طویل ساخت سریال های نمایش خانگی مشخص است که از لحاظ مالی مثل اینکه حسابی دارد به صرفه از آب در می‎ آید)

این مقدمه را گفتم که برسم به اینکه چرا دارم درباره گیسو مینویسم. سریالی که به دشواری توانستم برای قسمت های اول و دومش مطلبی جداگانه بنویسم. در ایران سریال شبکه نمایش خانگی زیادی نداریم و بالاخره باید طوری این سریال ها را پوشش داد. گیسو قرار بود که یکی از عناوین دهان پر کن این پلتفرم ها باشد. با تعداد زیادی سلبریتی. اما همان طور که هیچ ارزشی ندارد برای سریال های ترکی مطلبی نوشت، واقعا ارزشی ندارد برای گیسو هم چیزی نوشت. همانطور که می بینید قسمت سوم و چهارم و حالا قسمت پنجم و ششم را با هم ادغام می کنم. حتی می خواستم صبر کنم و قسمت هفتم را هم ببینم بلکه بتوانم مطلبی بیشتر بنویسم. چون سریال گیسو همانطور که به شیوه  ی منوچهر هادی آب بندی شده است حتما چیزی که باید درباره اش نوشت هم دچار آب بندی شود.

اما من دوست دارم هر کلمه ای که می نویسم نکته ای جدید داشته باشد. بر عکس سریال گیسو که هر قسمت آدم حس می کند دارد همان قسمت های قبل را می بیند. فقط جای بازیگر ها عوض می شود و ممکن است یک آدمک جدیدی هم بیاید و چیزی بگوید و برود.

در قسمت پنجم و ششم سریال گیسو اتفاق  خیلی عجیبی نمی افتد. البته اگر این یک سریال استاندارد بود قطعا باید تعجب می کردم که چرا یک دفعه ای خانمی به نام کتایون آزاد پیدا شده است که حاضر است به سه نفر (که یکی از آنها به شدت بی ادب است، منظور پیمان است) و حتی یک شرکت درست و حسابی هم ندارند، اتاق بزرگی را در رستورانش در اختیار بگذارد و قرارداد ساخت تیزر ببندد. گروهی تبلیغاتی که اوج خلاقیتشان در اتاق فکر این است که بهتر است از غذاهای رستوران فیلم بگیرند.

از طرفی مدیر مالی خانم کتایون آزاد، نازی هوشیار با بازی سانیا سالاری، یک روزه عاشق رضا می شود و روز دوم هم برایش کت و شلوار گران می‍خرد. رضا کمی شک می کند اما کافی است سهیل بگوید که همه چیز طبیعی است تا رضا هم کامل فراموش کند که اوضاع چقدر سورئال است. در این میان فقط مای بیننده هستیم که همچنان در پس ذهنمان به خانم کتایون و دم و دستگاهش مشکوک هستیم. شخصیت های سریال گیسو حتی خنگ هم نیستند. انگار اصلا مغزی ندارند.

وقتی از آب بندی می گوییم اجازه بدهید دقیقا مثالی از صحنه ای بزنم که پگاه برای این که سر و گوشی به زندگی پیمان و لوسیا بزند به هتل می رود و در عرض چند دقیقه دختر را راضی می کند که به خانه ی پگاه بروند. پیمان متوجه موضوع می شود و عصبانی به هتل می رود و بی منطق می پرسد که چرا به لوسیا اجازه داده اند که از هتل خارج شود. گویی که انگار هتل، زندان است. سپس پیمان به مغازه می رود که اصلا نمیدانیم برای چه آنجاست. با پگاه جر و بحث می کند که چرا لوسیا را برداشته است و سپس به خانه پگاه می رود و لوسیا را از آنجا به هتل بر میگرداند. حالا اگر فکر کردید مثلا در خانه پگاه قرار است اتفاقی رخ بدهد که در پیش برد داستان نقش مهمی داشته باشد متاسفانه اشتباه کردید. اوج داستان در این صحنه ها مثلا این است که لوسیا میفهمد پگاه به او دروغ گفته است که با پیمان درباره خروجش از هتل صحبت کرده است!

سریال گیسو پر است از این صحنه های بی معنی. من واقعا دلیلی نمی بینم که سراغ ماجرای پدر رضا هم بروم. در آن قسمت هم اوضاع اسف بار است و غیر قابل تحمل.

در خبری خواندم که منوچهر هادی گفته است قطعا نمی خواهد فصل سوم عاشقانه را بسازد. واقعا این اعتماد به نفس از کجا می آید؟ کامنت های مردم در شبکه های اجتماعی نشان می دهد که گیسو شاید به زور چند طرفدار داشته باشد اگر نه که ساخت همین گیسو هم باید ایده اش از همان نطفه خفه می شد که با چنین فاجعه ی بی حساب و کتابی طرف نمی شدیم.

نقد قسمت هفتم و هشتم سریال گیسو

رضا شکیبا را به جای مخوفی برده اند که البته بیشتر به یک اتاق فرار با بلیط ارزان قیمت شبیه است. صحنه پردازی همچنان مصنوعی است. سریال گیسو کار شگفت انگیزی انجام داده است. حتی اگر با دوربین به طبیعی ترین لوکیشن برویم باز هم همه چیز مصنوعی خواهد بود.

در سلولی که رضا زندانی است، فرد دیگری هم وجود دارد. کتک خورده است، زخمی و اصرار دارد که به خاطر عفونتش رضا به او نزدیک نشود که خب از همان صحنه اول واضح بود که این آدم با افرادی که رضا را ربوده اند سر و سری دارد. بازی بازیگرش هم که اصلا خوب نیست و احتمالا نویسندگان و کارگردان خواسته بودند که به بیننده شوکی وارد کنند که ببینید، ما توانستیم شما را در گیسو غافلگیر کنیم.

  نقد سریال خوب بد جلف : رادیواکتیو | بد،جلف و زشت: خطر مرگ

همه می دانیم که انسان بنده عادت است. و من هم انگار به این وضعیت سریال گیسو عادت کرده ام. یعنی دیگر به دنبال نکته خاصی نیستم که از سریال بیرون بکشم. فقط چیزی که من را سر ذوق بیاورد (از همان اول هم مطمئن بودم گیسو قرار نیست ویژگی ای داشته باشد اما به هر حال هر انسانی به امید زنده است) و اوضاع طوری است که هر هفته می گویم دیگر باید رها کرد.

خودم را می گذارم جای عادی ترین تماشاگران. همان هایی که با ولع سریال های ترکیه ای را می بینند و فکر می کنند آثار هنری این شکلی هستند و انصافا در جاهایی هم لذت های چند ثانیه ای می برم. حداقل هومن سیدی ای است که نمکی وسط سریال بیندازد.

اما برای 50 دقیقه گیسو کم می آورم. سانتی مانتالی گیسو آزار دهنده است. تا می خواهی نفسی بکشی، صحنه ای می رسد و تمام حال و روزت را خراب می کند و تنها تحلیلی که می توانی بکنی این است که لعنت بفرستی بر سیستم نحیف فیلم و سریال ایرانی.

در قسمت هشتم بیژن امکانیان هم وارد سریال می شود، و چه ورودی. چند ماه پیش در توییتی شبیه این را خواندم که اگر آب پرتقال را از شخصیت های منفی سریال های ایرانی می گرفتند، دیگر شخصیت منفی ای وجود نداشت. در گیسویی که در سال 1400 دارد پخش می شود هم چنین چیزی را دیدم. اولش باورم نمی شد، ولی واقعی است.

اول اینکه نام بیژن امکانیان عمو هوشنگ است! دوم اینکه مو های جوگندمی دارد و در باغی زندگی می کند. موقعی هم که کتایون آزاد با سهیل به دیدنش می روند، از همان اول پشت میز نشسته است و منتظر ورود کتایون است. یعنی عمو هوشنگ کار دیگری جز نشستن روی آن صندلی ندارد؟ یعنی اینقدر کتایون آزاد سر وقت رسیده است که عمو هوشنگ روی صندلی حیاط نشسته است. هوا سرد یا گرم نبود؟ آیا برای طبیعی شدن این صحنه بهتر نبود که عمو هوشنگ بعد از ورود کتایون وارد حیاط شود؟

چیزهایی که روی میز قرار دارد چیست؟ آب پرتقال. آناناس و میوه خشک. و درست هم حدس زدید. عمو هوشنگ در نگاه اول قرار است جزو بدمن های سریال گیسو باشد.

نقد قسمت نهم و دهم سریال گیسو

مقدمه ی قسمت نهم حاج یونس را نشان می دهد که دارد ادای بریکینگ بد را در می آورد و می خواهد زمین و زمان را برای افرادی که رضا را به گروگان گرفته اند سیاه کند. حاج یونس با آن تماس تلفنی حتی به لیام نیسون در سری فیلم های تیکن هم ادای دین می کند. منتها چیزی که من نوشته ام از چیزی که می بینیم به مراتب جذاب تر و هیجان انگیزتر است.

رضا شکیبا هم با این تهدید تلفنی و این که گروگان گیرها متوجه می شوند که رضا چیزی برای اعتراف ندارد او را آزاد میکنند. بله، به همین مضحکی. دو سه قسمت وقت بیننده را با ربودن رضا بگیری، ربودنی که شرور موفرفری سریال فقط دو سیلی به صورت رضا می زند. دو سیلی ای که حتی دو بچه دبستانی هم ببینند خنده شان میگیرد. خیلی آبکی هم او را آزاد کنی و رضا هم از فردایش کت شلواری که خانم فلانی برایش خریده را بپوشد و همه چیز به همان نقطه اول برگردد. تمشک طلایی بدترین نویسندگی برای گیسو مناسب نیست، باید جایزه ی جدیدی به این نوع از آثار که زیاد هستند تقدیم کرد.

 

خرده داستان های گیسو همچنان دارد به بدترین وضع ممکن کش می آید. مثلا واضح است که کتایون آزاد ریگی در کفشش دارد اما سریال همچنان اصرار دارد که او را مرموز نشان بدهد. دوستان عزیز، وضعیت از مرموز بودن گذشته است، لطفا بروید سر اصل مطلب. از طرفی پگاه که متوجه می شود کتایون آزاد با سهیل ارتباط برقرار کرده است، حسودی اش می شود و می خواهد هر طور شده سهیل را از رستوران خانم آزاد بیرون بکشد، او را به سر خانه و زندگی برگرداند و این وسط یک بچه ای را هم غیر قانونی بخرد. پگاه هم زن نمونه است و هم قرار است مادر نمونه ای باشد!

همان طور که گفتم در سریال گیسو چیزی پیش نمی رود. یعنی همان نکاتی که از داستان در مطالب قسمت های گذشته گفته ام را مجبورم تکرار کنم. که خب کار درستی نیست. نویسندگان و منوچهر هادی برای پیش بردن همین داستان های نیم بندشان هم خساست به خرج داده اند. که البته واضح است به چه علتی. چون که قسمت های سریال بیشتر شود.

ولی نکته ای عجیب در این چند قسمت اخیر من را بیشتر اذیت کرد. مکالمات دو نفره سریال و نقش های گذرا. از همان افراد معمولی که در خیابان هستند. حالا یا مغازه دار، بنگاهی، خلافکار و معتاد. همه اینها بازی های به شدت بدی دارند. نه تنها باور پذیر نیست، که اصلا از سریال منزجر می شوی. حتی ناراحت هم می شوم که اصلا استعداد جدیدی قرار نیست معرفی شود.

این نقش ها یکی از یکی بدتر و فاجعه تر. حتی سکانسی که پیمان و سهیل در محله  خلافکاران می چرخند و با آن ها صحبت می کنند، گریم های خلافکاران در حد یک کار تئاتری دانشجویی است. معلوم است که وقتی تمام هزینه سریال را صرف آوردن سلبریتی کنی، وضعیت کار به همین اسفناکی شود.

نکته آخر هم مکالمات دو نفره سریال، این هم فاجعه است. تا حالا کمتر دقت کرده بودم، اما گیسو به من این قدرت را داده است تا دیگر متوجه ریزترین نکات بد هر چیز تصویری بشوم.

دوربین گیسو به خیلی چیزها حساسیت دارد و وقتی دو نفر رو به روی همدیگر می نشینند یا کنار هم می ایستند تا صحبت کند هم جزو این حساسیت ها به شمار می رود. البته تقصیر دوربین نیست. اتفاقا دوربین وقتی سراغ صحنه هایی می رود که فقط با مدیوم شات یا کلوزآپ انسان سر و کار داریم، کاملا حقیقت اثر را آشکار می کند.

دیالوگ ها ناخودآگاه مهم تر می شود و با دقت بیشتری گوش می کنیم. اگر موسیقی پخش شود همینطور. اکت صورت بازیگران تازه اینجا خودش را نشان می دهد و کوچکترین تصنعی، کار را از رمق می اندازد. وقتی به این سکانس ها در سریال گیسو فکر می کنم متوجه می شوم که با چه اثر حقیری طرف هستم.

نقد قسمت یازدهم و دوازدهم سریال گیسو

در این مدت با چند نفری از دوستان و اقوام که بیننده گیسو هستند صحبت کرده ام و راستش را بخواهید هیچ کسی برایش مهم نبود که این سریال پر است از حفره های فیلم نامه و داستانی، شخصیت های سطحی و جلوه  های ویژه و پرده کروماکی های آزاردهنده و ملودی سوزناک که بیشتر گوش خراش است و یا مسائل اجتماعی روز که بیشتر از اینکه دغدغه ی کار باشد، بهانه ای است برای سوء استفاده. عجیب بود که همچنان هم وقتی حرفی از آقازاده ها و تحریم و دلار و اختلاس در سریالی زده می شود، همچنان هستند افرادی که تعجب کنند که چقدر این اثر شجاعانه رفتار کرده است!

  نقد فیلم ایستگاه اتمسفر

علت دیده شدن گیسو فقط و فقط بازیگرانش هستند. و از حق نگذریم همین بازیگران (از محمدرضا گلزار بگیرید تا ساره بیات و بهاره رهنما) توانسته اند تنور سریال را نه داغ، بلکه حداقل روشن نگه دارند. با تمام ضعف های بی شمار سریال گیسو، بازیگران و حضورشان باعث شده است که این کار از «اصلا نمیشه نگاهش کرد» به «حالا ببینیم چی میشه» تبدیل شود. البته این دلیلی بر این نمی شود که محمدرضا گلزار دارد شاه نقشش را بازی می کند و یا هانیه توسلی نجات دهنده سکانس ها است و مسعود رایگان هم حکم پدرخوانده را دارد.

 

بازیگران سریال گیسو به خاطر تجارب کاری قبلی خود طبیعی است که به حدی از استاندارد نزدیک شده باشند. هومن سیدی می تواند بدترین دیالوگ ها را دل نشین کند. هر چند حالا که به قسمت یازدهم و دوازدهم رسیده ایم دیگر شخصیتی که سیدی بازی می کند هم تکراری شده است. مزه و متلک پرانی پیمان تا همان قسمت هفت و هشت جواب می داد. محمدرضا گلزار نقش سهیل، پسر خوب و چشم پاک و آرام را دارد و بیشتر مواقعی که دارد دیالوگ می گوید انگار بغض دارد، ولی به نظرم بیشتر به تنگی نفس شبیه است. هانیه توسلی حداقل همچنان می تواند جذاب و مرموز بودن کتایون را نشان بدهد اما نمی دانم بالاخره تا کی قرار است او را ببینیم که پشت میز مدیریت رستورانش نشسته است و در آینه ی کوچکی به خودش خیره شده و در فکر فرو رفته است.

ساره بیات فکر می کنم بدترین نقش را دارد. شخصیتش نوسان روحی روانی دارد و مجبور است هر یک قسمت در میان، فحش بار دیگران کند. حالا فرقی نمی کند منشی اش باشد، مسئول بهزیستی باشد، پیمان، سهیل یا کتایون. ساره بیات با هدایت یک کارگردان کاربلد توانایی اجرای نقش های پیچیده را دارد اما حیف که انتخاب هایش در این مدت راضی کننده نبوده است.

 

به سراغ خانم جولیا پانلی، بازیگر لوسیا برویم. من ایشان را فقط در سکانسی گذرا در سریال قورباغه (ساخته ی هومن سیدی) دیده ام و هر چه از بازیگری او میدانم مربوط به کارش در سریال گیسو است و خب باید اعتراف کنم که اصلا خوب نیست. تا الان نه برایم مهم بوده است که اصلا چرا یک دفعه ای گیر داده است که مادرش را پیدا کند، چرا با پیمان رابطه برقرار کرده است و چرا در اوایل سریال فارسی حرف زدنش را پنهان می کرد و وقتی هم که پی می برد مادر اصلی اش کیست و دچار ترس و تشویش می شود هم باورپذیر نیست. حالا فهمیدیم که لوسیا در اصل نامش یاسی بوده است. شاید یاسی باورپذیرتر باشد!

حسین یاری و مسعود رایگان هم متاسفانه جزو بازیگران خنثی این کار هستند. فقط دیالوگ هایی می گویند و حضوری دارند تا فقط باشند. تا پل ارتباطی ای باشند بین بقیه افراد سریال. همین. صدای دل نشین آقای رایگان هم به این امر کمک فراوانی می کند.

در نهایت اگر جذابیت و گرمایی در بازیگران است، همانطور که در اوایل این متن هم گفته ام، به خود بازیگران و تواناییشان برمی گردد. کارگردان هیچ کاره است و می توانید این را در وضعیت ناامید کننده بازیگران مکمل مشاهده کنید. هر قسمت جدیدی که از گیسو می رسد و می بینم که قرار است نقشی مکمل (حتی در یک سکانس) حضور داشته باشد، مطمئن هستم که قرار است عذاب بکشم. در پایان قسمت دوازدهم، کتایون به سراغ مردی فقیر می رود که کارش بلیط فروشی سینما است. و یک بازی فاجعه دیگر هم به نقش های گذرا و مکمل گیسو اضافه شد. و این تضاد فاحش بازی های مصنوعی و بازی های نسبتا گرم، ضعف های این سریال را پررنگ تر می کند.

 

واژه برای داستان گیسو کم آورده ام. تحلیل داستانی گیسو بیشتر مناسب یک پست اینستاگرامی است که اگر کمی هم طولانی شد، در قسمت (بقیه در کامنت) هم جا می شود. در قسمت یازدهم، افرا با بازی بهاره رهنما وارد سریال می شود. به نظر می رسد افرا مادر اصلی لوسیا باشد. اما فقط با آرامش در خانه گران قیمتش نشسته است و حتی وقتی دخترش را هم می بیند بیشتر از اینکه احساساتی شود، مثل آدم های یخ زده رفتار می کند و در عرض یک روز هم تمام گذشته اش را برای پیمان رو می کند. که البته می دانیم این دیالوگ ها برای مای بیننده است که بیشتر با افرا آشنا بشویم، و اگر نه خانمی که این همه سختی کشیده است و حالا به این وضعیت خوب مالی رسیده است، نمی آید از تمام زندگی اش برای یک جوان واضح عیاش و پررو رونمایی کند.

 

و باورتان می شود که در این دو قسمت هم به جز ماجرای افرا اتفاق خاص دیگری نیفتاد؟ تیم تبلیغاتی رستوران (مثلث پیمان و رضا و سهیل) بیشتر می آیند در دفتر می نشینند و یللی تللی می کنند. خانم کتایون و دستیارش نازی درگیر ماجرای عشقی جدیدشان با سهیل و رضا شده اند. پگاه همچنان مثل شرخرها به رستوران می آید و هر چه بد و بیراه است به کتایون می گوید. (صحنه آهسته ی شکستن ظروف با آن موسیقی را کجای دلم بگذارم؟)

سهیل بالاخره اقدام به طلاق کرده است و بعد از این همه مشکل، حیرت انگیز است که اطرافیان سهیل چرا سر جدایی او تردید دارند؟ سهیل و پگاه از موش و گربه هم بدتر هستند و واقعا جدایی این دو نفر اینقدر عجیب و باورنکردنی است؟

بالاخره در سریال گیسو سراغ برادر رضا، محسن، که در زندان است هم رفتیم. نگرانش شده بودم. از بس که حاج یونس بی خیال است و فقط در باغ سرسبزش نشسته است و دارد از قرنطینه اش لذت می برد. هر چند که ماجرای محسن هم دردی از داستان دوا نکرد. گیسو حلزون وار به سمت پلات های داستانی اش می رود (البته اگر پلاتی هم وجود داشته باشد). بیشتر درگیر مسائل زناشویی و یا به قول خود سریال، خاله زنک بازی است. حتما طرفداران سریال گیسو چنین چیزی را می خواهند.

 

در جایی رضا برای این که حداقل نشان بدهد دارد کاری برای تبلیغ رستوران می کند، گروه موسیقی را دعوت می کند که بخوانند و بنوازند و رضا هم فیلم برداری کند تا چند ویدئو تبلیغاتی آماده شود. گروه موسیقی نه لباس مناسبی دارند، نه انگار بلدند درست گیتار به دست بگیرند و چیزی هم که خوانده اند فاجعه ای کم  نظیر است.

کیفیت سریال گیسو در همین گروه موسیقی خلاصه شده است. اصلا این گروه نمادی است از وضعیت گیسو. هیچ چیزی با هم هماهنگی ندارد. همه عناصر با بی سلیقه ترین حالت ممکن کنار هم جمع شده است و به جلوی دوربین رفته اند تا فقط کاری انجام شده باشد. تا یک وقت به کسی نگویند که بیکار هستی. همین که گیسویی ساخته شود بهتر از نساخته شدنش است. که ای کاش این طور نبود.

نقد قسمت سیزدهم و چهاردهم سریال گیسو

به نحسی عدد 13 اعتقاد ندارم. ولی برخی مواقع همه چیز نشان از بد بودن این عدد دارد. نمونه  اخیرش قسمت 13 سریال گیسو است که قطعا بدترین قسمت کار تا به اینجا محسوب می شود. البته باید در نظر هم داشته باشید که تا به حال چقدر از نکات منفی فراوان سریال گیسو نوشته ام. قسمت های قبلی این سریال اصلا قوی نبودند که حالا بخواهم از قسمت 13 عصبانی باشم. ولی عجیب است که منوچهر هادی چطور می تواند حتی رکورد بد و بی کیفیت بودن خودش را هم بزند.

  فیلم روزی روزگاری آبادان تله تئاتری در منزل مصیب چرخیده

این قسمت نه بازیگری داشت و نه فیلم نامه. در قسمت های قبلی حداقل در حد چند ثانیه سعی می کردند کار قابل دیدن باشد اما این قسمت نه. در هر قسمت از سریال گیسو سکانس طلایی ای وجود دارد که نسبت به دقایق دیگر کار، رتبه بدترین صحنه را از آن خود می کند. قسمت 13 از این سکانس های طلایی زیاد دارد و به راحتی رتبه اول بدترین صحنه ها را به یدک می کشد. این صحنه هایی که می گویم بیشتر شامل دیدار دوباره لوسیا و مادرش افرا است که غیرقابل دیدن است. بهاره رهنما در نقش مادر فاجعه است و جولیا پانلی هم مصنوعی تر از آن است که بخواهیم حتی لحظه ای او را در این تجدید دیدار احساسی باور کنیم.

سکانس طولانی و زمان پرکن مکالمه لوسیا و افرا به اندازه کافی مضحک است اما در سریال گیسو بنابر این گذاشته شده است که اگر چیزی بدردنخور است، آن را ضربدر 2 کنند. نمونه اش وقتی که افرا روی مبل نشسته است و دارد با لوسیا، این بار از نگاه یک مادر، گفت و گو می کند. بعد از سالها این مادر و دختر بهم رسیده اند و به هر حال من بیننده باید از دیدن این صحنه ها متاثر بشوم. اما وقتی می بینم که پیمان دارد از کل این صحنه فیلم می گیرد، انصافا کجایش باید احساس من را برانگیزد؟ (نکته این است که پیمان بعدا از همین فیلم  به طرز ابلهانه ای به عنوان تیزر رستوران استفاده می کند و اتفاقا موفق هم می شود!) و در این میان افرا و لوسیا هم احتمالا مشکل بینایی دارند که متوجه نمی شوند پیمان علناً دارد به حریم خصوصی شان تجاوز می کند.

هادی و نویسندگان حتما به این سکانس احمقانه آگاه بودند که خواسته بودند از شوخ و شنگی پیمان (که این جا بیشتر به بی شعوری شبیه است) استفاده کنند. این که افرا چیزی بگوید و لوسیا هم اشکش دربیاید و موسیقی ضعیف کار پخش شود کافی نیست، باید برای این که سکانس از جدیتش کاسته شود از طعنه  پیمان هم استفاده کرد. منتها سکانس نه از بُعد احساسی به جایی می رسد و نه از بُعد طنز.

حفره های داستانی که به شعور بیننده توهین کند طبق روال همیشگی سریال گیسو به جلو می رود. پگاه غیرقانونی موفق می شود از زن و شوهری فقیر (با بازی های مصنوعی) صاحب فرزندی شود و انگار نه انگار که این کار ممکن است تبعات و عواقبی داشته باشد. از طرفی نازی هوشیار ناگهان تصمیم می گیرد که به رضا بگوید کتایون وضعیتی مشکوک و خطرناک دارد و نمی خواهد یک وقت رضا به مشکل بربخورد. سوال این است که نازی تا به حال چرا چنین چیزی را برای رضا فاش نکرده بود؟ او که تا قسمت قبل داشت از سر و کول خانم کتایون بالا می رفت و چطور به سرعت همه چیز برعکس شد؟ این به خاطر عشق نازی به رضا است یا نویسندگی بی سر و ته؟

در قسمت 14، محسن برادر بزرگتر رضا با وثیقه ای ده میلیارد تومانی از زندان آزاد می شود. سریال گیسو هدفش کدام قشر از بینندگان است؟ بیننده های گیسو چه افرادی هستند؟ وضع مالی شان چگونه است؟ قشر متوسط معمولا این کارها را تماشا می کند که البته در این چند سال، قشر متوسط ایران تقریبا نیست و نابود شده است. گروهی در تلاش برای نان درآوردن هستند و گروهی هم دارند نان افراد دیگر را می خورند. این مساله طبقه برای یک سریالی مثل گیسو باید مهم باشد. بعید بدانم بینندگان گیسو بتوانند به راحتی ده میلیارد وثیقه برای آزادی کسی تهیه کنند. و خود به خود وقتی چنین چیزی را می بینیم، حس خاصی به شخصیت‎ ها پیدا نمی کنیم. اصلا به درک که محسن آزاد بشود یا نشود.

من از یک سریالی که ادعای اجتماعی بودن دارد انتظار دارم آینه ای از وضعیت خودم را ببینم. برایم مهم نیست که یک خانواده پولدار رانت خوار قرار است چه سرنوشتی پیدا کنند. اهمیتی ندارد که پگاه بچه داشته باشد یا نه. مهم نیست که فلان شخصیت به عشقش برسد یا نه. چون هیچ درکی از زندگی هیچ کدام این افراد ندارم. حالا اگر کارگردانی و نویسندگی کار خوب بود، شاید می شد دغدغه های این نوع از زندگی تبدیل به دغدغه بیننده هم بشود. اما مشخص است که هادی نتوانسته  است از عهده چنین کاری بربیاید.

در قسمت 14 حاج یونس راضی می شود که به خاطر آزاد شدن محسن، خانواده به تهران برگردند و خودش هم می خواهد به تنهایی تمام کارها را سر و سامان بدهد. در این جا باز هم سریال گیسو سر مخاطبانش کلاه گذاشته است. آزاد شدن محسن چه ربطی داشت به این که خانواده اش به شهر برگردند؟ مگر جان این ها در خطر نبود؟ حالا که محسن آزاد شده است اتفاقا وضعیت بحرانی تر از گذشته به نظر می رسد. اما چرا حاج یونس راضی به این کار شده است دلیل دارد. دلیلش هم این است که سریال گیسو دارد به قسمت های پایانی اش نزدیک می شود و باید سریعاَ چیزهایی را به نتیجه برساند. برای همین یک دفعه ای زن محسن از باغ به تهران برمی گردد که به بهانه آزاد کردن همسرش به آگاهی برود و در آن جا هم وجدانش دچار عذاب بشود و تصمیم بگیرد جای حاج یونس را برای پلیس افشا کند.

برای این که حاج یونس بالاخره به خودش تکانی بدهد و از باغ فرار کند. برای این که بفهمیم محسن در قتل گیسو دست داشته است و با هیت من معروف سریال زد و بندی داشته است. و در نهایت برای این که بهتر از قبل متوجه بشویم که سریال گیسو با هر زور و کلکی که هست می خواهد داستان یک خطی  و نحیفش را تمام کند.

The Review

سریال گیسو

1
Score

قسمت اول گیسو نشان داده است که نه تنها نیازی به ادامه ی داستان عاشقانه نبوده است بلکه این سوال پیش می آید که اصلا چرا از همان اول سریال عاشقانه ساخته شد؟

Review Breakdown

• 1